می دانیم یکی از علائم غیر قابل برگشت و حتمی خداوند در آخرالزمان کشته شدن نفس زکیه است. در روایات آمده است که پس از کشته شدن وی خشم خداوند بر ظالمان آغاز خواهد شد و دیگر مهلتی به آنها داده نمیشود.

گر چه بوضوح نمی توان از قاتل نفس زکیه نام برد، اما بی گمان قتل نفس زکیه و سفیانی نمی تواند بی ارتباط با یکدیگر باشد. ابوروماناز علی بن ابیطالب روایت کرده که فرمود:

سفیانی لشکری به مدینه می فرستد که اگر بر هر یک از آل محمد دست پیدا کنند آنها را بگیرند و بکشند و زنان و مردان بنی هاشم را نابود سازند. در این موقع مهدیو مبیضاز مدینه به مکه فرار کنند، پس آنها را تعقیب می کنند در حالیکه آنها به حرم امن خداوند پناهنده شده اند.

کعب می گوید: در این زمان خون اهل مدینه مباح می گردد و نفس زکیه کشته می شود.[1]

در مورد سفیانی باید گفته شد که او در زمان پدیداری جنایات بیشماری را بوجود خواهد آورد. در الزام الناصب از علی ع مرویست:

البته ذکر این نکته حائز اهمیت است که سفیانی بر خلاف آنچه که تصور می شود هیچیک از شخصیت هایی که نام برده شده نیست. او در طی وقایع آخرالزمانی در  هیأت یک زن خواهد بود و دیو دوم و دیو اول را خواهد زایاند. او در اصطلاحات اسلامی ـ عرفانی برابر با امیهاست. و قوم او را در اصطلاح قوم ترک یا بربر می گویند. مراد از قوم نه قوم زمینی بلکه عالمیست که وی در آنجا استقرار دارد. در شاهنامه او همان زنیست که حاکم  کشور زنان یاروم  است. دقیقاً هیمن معنا در روایات اهل بیت نیز دیده می شود یعنی در نگاه عرفانی هرگز ترکی که در روایات ائمه علیهم السلام دیده می شود برابر با کشورهای ترک تبار یا ترک زبان نیست.

یزید بن جابر و دیگران از رسول خدا روایت کرده اند که فرمود: برای طایفه ترک دو قیام است. نخست آذربایجان را خراب و ویران می کنند سپس در کنار فرات فرود می آیند. عبدالرحمن در حدیث خود از پیامبر نقل می کند که حضرت فرمود: قربانی بزرگ خدا در میان قوم ترک است و بعد از آنها ترکی نخواهد بود. [3]

نفس زکیه قربانی بزرگیست که در آخرالزمان کشته خواهد شد و البته قبل از شهادت اقدامات بسیاری را به انجام خواهد رساند. اقدامات او در انجیل همان اقدامات بره خداونداست که مسیحیان به اشتباه او را برابر با عیسی می پندارند.

برخی گفتارهای مرتبط:

سفیانی

کارت های تاروت

کشته شدن نفس زکیه

[1] آ الملاحم و الفتن، ص 155

[3]آ الملاحم، ص 99

منبع:http://www.jesus.org/is-jesus-god/names-of-jesus/the-lamb-of-god.html

We use many names for Jesus - Messiah, the Christ, Prophet, Preacher, Teacher, and King, among others. But one name, Lamb of God, stands out as comprehensively describing the Lord's purpose. Most people consider something they create or accomplish to be their greatest achievement. But Jesus' greatest act was to die.

His sacrifice was the heart of the Father's plan for mankind. Since the beginning, God has dealt with the sins of His people through sacrifice. In the Garden of Eden, He offered the first sacrifice when He killed an animal to use its skin as coverings for Adam and Eve. The fig leaves they were wearing could cover their bodies but could not cover their sin.

Leviticus 17:11 tells us that the life is in the blood, and Ezekiel 18:4 says, "The soul who sins will die." Sin always requires death because of the righteousness and holiness of God. Either a life must end as payment for sin, or a life must be given as payment for another's wrongdoing.

God has always dealt with sin through sacrifice. Jesus came as the sin-bearer for the whole world - He assumed the full responsibility for all of our sin and guilt so that we can be free from punishment. By His wounds, we are made righteous and holy in the eyes of God.

The name Lamb of God is important because it speaks of the substitutionary death wherein God unleashed His full fury and righteous judgment upon Jesus. But thanks to the Savior's sacrifice, we can stand before God and say, "Thank You that I can call You my Father."

Excerpted from "The Lamb of God" by In Touch Ministries (used by permission).

برخی گفتارهای مرتبط:

نفس زکیه یا بره خداوند

پرتره ای مسیحی از بره خداوند

برخی گفتارهای مرتبط:

نفس زکیه یا بره خداوند

منبع:

The Return Of The White Flame Of The Cosmic Mother

Lemurian Reactivation Ceremony in New Zealand

By Kata

I just landed in Los Angeles after a ten day 'holiday' in New Zealand. It was one of the most amazing journeys of my entire life. The beautiful part is that I can say these exact words after any of my journeys of the last two years. They all had great significance and had something to add to the greater picture they fit in with such perfection. Still it was very different. First of all I went by myself. This was my third time on that magical land. First with Drunvalo in 2009, then last year with a beautiful Lemurian Awakening group, and now I felt the urge to go by myself. The call was so very strong. So many things happened in 2010 and somehow all that unfolded on my magical journeys and experiences from that year needed to be taken to Aotearoa.

The last year was extremely intense for all of us. I started it with a series of magical journeys; three continents in three months. Palenque, Mexico, Lake Titicaca, Bolivia and New Zealand — all these very special destinations were just part of a nice mandala type image. They all have their importance and they are strongly connected to each-other. Later on that year, we had a very special ceremony in Chartres in the Cathedral at the Summer Solstice and an unexpected weekend in Montsegur and Rennes la Chateau on the Grand Cross day of 26th of June. We completed a 16 days long unique adventure to Tibet in August, being the closest to the heart of Mt Kailash on the 15th of August (exactly a year after the Drunvalo journey to New Zealand and the Waitaha prophecy about August 15th, 2009 — see later). The series of the Lemurian Awakening journeys of last year ended up in a Winter Solstice ceremony in the Great Pyramid's Underground chamber at the exact time of the Total Lunar Eclipse. (There is a secret entrance to the heart of the planet from that chamber. The whole ancient structure was built upon this sacred point.) There are those most ancient sacred spots all around the world that form a beautiful web, connecting certain very special entrances to an ancient underground reality. Most of the Lemurian Awakening journeys are linked to these special portals.

Lemurian, in the case of these journeys means that working with the most ancient, Cosmic Mother vibration that represented Unity and Balance on Earth a really — and I mean a really long time ago. Every journey had something to add to the whole, add something to the full return of a timeless ancient vibration that was presented with such a divine perfection the last time on Earth, in the time of Lemuria. (You can read about their quantum wisdom in many Kryon messages, here is a link to my favorite one: www.kryon.com/k_channel09_portland.html

Each adventure had lessons to teach to those who were there physically as well as those who felt like connecting to us during the worldwide meditations through their hearts. The Lemurian Reactivation Ceremonies had a profound connection to the Seven Sacred Flames that are very important tools for our own journeys to find our way back to our home to the Source. The vibrations of these flames are ready to return to the surface to help us with their unique vibration pattern to get closer to those long forgotten codes that can take us even further. This ancient Cosmic Mother energy is so ready to return. The Balance represented by her ancient existence can be found in so many cultures from Sumer's Tiamat through the Mayan's First Mother, Egypt's Goddess Mut and Isis until the Christian's Mother Mary and the Cathars Magdalene. After thousands of years of invisible silent presence she is here to take her long reserved place consciously into our own hearts.

When I returned from Tibet last August I just realized that all these journeys are about so much more than bringing the healing, transforming vibrations of these flames back to the surface. It is about adding these Seven into ONE which is the Diamond White reflecting all the colors like a rainbow still collecting them into Oneness with all their vibratory patterns and love frequencies. This Pearly White is the flame the Lemurians knew the most, this White is representing the most ancient vibration of the Universal Feminine, reflecting Balance, Unity and the wisdom of the MUltiverse. More details about it later.

It took me 21 weeks after Tibet to fully understand that all our experiences from our journeys brought the essence of this most ancient love vibration closer to us. This love vibration has everything, our immortality, our divine heritage and within it all, our future. After an amazing Winter Solstice Ceremony in the Underground Chamber in the Great Pyramid in Egypt, a new chapter was ready to open up. But first the essence of all these ceremonies, the essence of the flames, the purest diamond white was ready to return to New Zealand.

So that is where my story begun in New Zealand on 2nd of February this year, knowing nothing about the journey except that Loma will pick me up at the Auckland airport and soon after I will meet Ruth, Walesi and Peter, those beloved hearts I met on the previous trips. (You can read more about Loma, Ruth and Walesi in Drunvalo's Serpent of Light book's New Zealand chapter. Peter is a highly respected Maori elder, a medicine man, a true renaissance soul with a vast amount of wisdom, love and light in his heart. You couldn't wish for better company.)

The first night we ended up in Waitangi, spending the night in the very special energy of that very special land. (Not only because of the long flight from LA but rather the vibratory difference between the hemispheres, the first few nights are always unique on that land. In my case it meant that I woke up in the middle of the night and received some really clear 'instructions' for the upcoming days. So on the second day I could see clearly what to do and where to go. I felt the extremely powerful call to return immediately to one of the most sacred places of the North Island called Spirit Bay.

Spirit Bay — this most special White Flame needed to be taken there.

The very first time I arrived to New Zealand with Drunvalo was because the Whale Grandmothers started calling me to reactivate a Lemurian Crystalline Temple in the Pacific close to New Zealand. The second time there, they showed me the exact location of the temple closest to this most divine setting called Spirit Bay. Imagine a coast with a huge, beautiful rock forming a huge, beautiful whale shape with sacred caves and rocks on it; with a view from the top that no words can describe. This is where we went now, because this is where the Pearly White flame wanted to arrive.

This White Flame as I said is one of the carriers of the most ancient wisdom regarding our divine origin and destiny. It has the unique essence of the healed Divine Feminine as well as its divine complement, the healed Masculine. It holds the Balance and it holds the codes for our eternal existence in the Universal Mandala called life on Earth. During our most dense period of human existence there were always those chosen ones who were assigned to keep this wisdom alive. The wisdom keepers' brotherhoods and sisterhoods secret formations went through our human history. Amongst them were those beautiful women whose role was to maintain the hidden vibration of this wisdom. Because of the dense vibratory environment, the only way to keep this wisdom alive was to wrap it up in pain. Pain was the key to keeping the vibration and the wisdom connected to it alive. Isis, Magdalene and all those who were part of this universal story at a certain point in their lives experienced extreme pain by loosing their divine counterpart, loosing in this density their Divine Balance. This sadness, this deep pain of loosing their beloved Twin, was the carrier of the ancient codes for thousands of years.

With the return of this flame to our very reality, we are now allowed to wrap it up into something else. Pain as a code keeper will not exist anymore. JOY will take the ancient part. That was the main reason for this journey; taking the pain back to its sacred destination, eliminating it and transforming it into joy.

On the way to Spirit Bay, Loma felt like taking us to one of her favorite mountaintops on the Mountain of the Rainbow Warriors. We had a beautiful meditation there, overlooking the entire Pacific and the islands. Being there in silence, all of the sudden these most beautiful rainbow warriors appeared in front of my inner eyes. They gently took over all the pain this flame was wrapped up in and lead the way up North to Spirit Bay. What a joy arrived to the top immediately. The relief could be physically felt. That was the grand opening to the process of taking back the flame.

On the way down from the hill I started to clap my hands in a particular rhythm. Seconds later I realized that it was the exact same rhythm I got after a beautiful meditation with my group in the Jokhang Monastery in Lhassa. The Tara energy was presented to us there and now here in the heart of New Zealand, too. What a connection, I thought. And I could only smile when Peter told me later on in the car that before Spirit Bay we will cross by Taratara, their other sacred mountain. This beautiful mountain, visited many times by Tibetan lamas has a strong connection to Tibet and more importantly to the Underground Reality that has such an important role in our upcoming future. A beautiful smile of Tara yet again showed herself on a Lemurian Awakening journey exactly the way it happened in Tibet; strong connection indeed.

Stopping by at that mountain I just felt what separation really meant in our human experience. Just looking at that mountain, it was like a perfect symbol of tearing apart from our Real Self from our Divinity a long, long time ego. Still just being there in silence I also felt that this separation is over. It will soon be visible even on the surface, meaning that even this beautiful mountain cut into two will become ONE again. It has been done, it is only a matter of time and will be visible for all of us. I was smiling and I was so ready to return to Sprit Bay.

There is one particular cave there, holding a very special ancient vibration, having yet again a straight connection to the heart of the planet. The White Flame in a pearly white crystal heart was meant to be taken there, as a purest symbol of Divine Balance. The crystal, after a beautiful Maori/ Lemurian ceremony was taken back to the heart of the cave. At the exact moment of its entering to the cave, I was invited to enter to the ocean. I was invited for a swim. All the love of the whale grandmothers were with me in the water facing this most beautiful rock formation from there. That was one of the most powerful, most healing, most loving swims of my entire life...

We spent the next few days in the center of the Waitangi Festival building up around the Waitangi Day that commemorates a significant day in the history of New Zealand. It is a public holiday held each year on February 6th to celebrate the signing of the Treaty of Waitangi, New Zealand's founding document, on that date in 1840.

Although it has a great significance and still an issue to be talked about and lots of healing to be done for them, for us this whole weekend was so much fun with so much healing energy. It was just amazing to be in this ancient/ modern mix of traditions, and most of all, in their loving, accepting, welcoming vibration. I met some of those dear friends who I know from two years ago. We had time to talk, to walk, to enjoy the peace of the land, even in the middle of this noisy but fun event.

There is a tiny, ancient Marae (meeting house in Maori) close to the river, which for some reason had a great importance regarding the 15th of August in 2009 (the Waitaha prophecy marked this day as the beginning of a very special time for us as humanity). Few of us ended up there from the Drunvalo group on that particular day in 2009. It was the biggest surprise for me to return one more time there last March, having no idea that this sacred hidden place is part of our official itinerary. And it happened again: I had the privilege to spend some beautiful, quiet time yet again in this remote, but extremely special venue.

There was another remote place on the agenda to visit after our rejuvenating weekend in Waitangi. After these healing days thanks to the hospitality of my dearest friends Walesi and Minnie, we headed South to return to Miringa Te Kakara. This is another highly respected ceremony center from ancient times: the Crosshouse of the Four Winds. I feel like copying here a small excerpt from the Lemurian Letter I wrote after last years' experience there.

'The following day we arrived to the Crosshouse, Miringa Te Kakara, referred to it as one of the most sacred sites in Aotearoa by Drunvalo in his Serpent of Light book. This is one of the places that has a strong connection to the Waitaha prophecy about the 15th of August of 2009. This prophecy, according to Drunvalo's comment is a 'pivotal moment in history, which may or may not be known publicly but it will be the beginning of a new human dream...'. Based on the wisdom of the Lemurian Masters the prophecy has connected our collective dream of reality to our potential future and it is indeed manifesting as our New Reality. And it indeed has a strong connection to this most powerful place, the Crosshouse, Miringa Te Kakara. The history of this place goes back in ancient times. There are many theories about what is beneath the cross. An ancient beautiful crystal is indeed there. The timeless symbol of the restored Divine Balance is indeed there. As the living symbol of this balance, this place holds extremely powerful vibration, and the Key to the future of New Humanity.'

We arrived there this time in the middle of the night. Due to some seemingly unexpected car problems we could not get there earlier. The sky was cloudy when we finally entered but after our quiet greeting ceremony all of a sudden the whole Milky Way greeted us back. The dawn was extremely peaceful. I took my sleeping bag sensing the invitation of the cross to be there with my crystals. In this quietness I understood that Miringa Te Kakara was that particular place that certain wisdom and codes were taken at the dawn of our human dream here on Earth for our safe future to unfold. Our only mission here is to listen. Listen to all the wisdom that our beloved ancestors left behind a really long time ago. The sacred geometrical references plus the extremely untouched vibratory settings make this listening audible for the naked human ears and hearts.

In the peaceful bliss of the dawn there I had no idea that two days later I return for the completion of a long started Lemurian ceremony...

If you think that the Big Apple exist only in US you should stop by the most famous caf? place on the way back to Raglan where we were headed. We had a great breakfast after an adventurous night enjoying the lovely stories of the owners whom Loma (of course) knows so well.

Our next destination was the Bridal Veil, this breathtakingly beautiful waterfall nearby. At 55 meters tall it is one of those remote places that have their own secrets ready to reveal for the quiet heart. I suddenly felt the beautiful presence of all those Lady Masters from our history who ever had any connection to this long awaited Cosmic Mother flame to return. The pain as the sacred tool to use through thousands of years now was collected to a huge violet sphere/chalice in the middle. I asked Peter as the one who has a deepest connection to the wisdom of the Violet to remove this sphere with all its content to somewhere inaccessible, beyond our human understanding, to remove all our pain from the past Forever. I have no words to describe the joy and light that I experienced as I saw with my inner eyes the love filled dance of these most magnificent ladies with their beloveds. As their blissful joy transformed into a Rainbow/Diamond sphere with the extreme brightness of our Sun, it was such a vision I still keep in my heart with its very powerful emanation. And I kept hearing the 'Over the Rainbow' song again and again as the symbol of the presence of my beloved Lemurian Masters.

Our journey was ready to be completed. At least that was what I thought, leaving behind this most beautiful place. However a flat tire, a peaceful morning walk in Raglan and a strong invitation via the Orcas later, we found ourselves in the car going back to Miringa Te Kakara. Why? Well... We left four crystal hearts there for the four directions in a Divine Balance's greeting beautiful ceremony. We placed them in the ground in the secret heart center of the complex, which is not the exact center on the physical right now. These four hearts were calling us back to connect them by four hearts on the physical level.

This time the whole setting was different, we arrived at sunset. The Four Hearts on the physical opened the gate for our beloveds on the higher dimensions to step closer to our reality, or rather this Grand ceremony allowed us to step further to our 5th dimensional family. (My whole journey with the Lemurian Masters has started on Mt Shasta in Northern California where they explained to me how they raised their vibration to the 5th dimension. You can read more about it and their Underground existence in the Telos books written by Aurelia Louise Jones.)

The merging of the dimensions, creating a platform for our future common existence, reactivating our long dormant Lemurian DNA layers — only a few of those divine topics that were part of this long awaited ceremony on the physical. Closely guarded by the Spiritual Hierarchy we made a huge step toward our common physical existence.

Now our journey was ready to complete with one last stop at Piha, one of my favorite beaches close to Auckland. The last time I was there with my Lemurian Awakening group. We visited the North part due to the tidal conditions. We went into three beautiful and very powerful caves. Caves as wisdom keepers have a very special vibration. If somewhere at all, than in New Zealand, Tibet and in the Andes it is extremely true. This time due to the low tides, I was allowed to walk to the Southern part of the beach normally completely blocked by the huge waves. I am writing all this because it has a reason why it is protected so well. There are those ancient beings who can be connected to a selected few at selected times. Who are they? They have the same most amazing love vibration as I experience with my Lemurians from the 5th dimension. Still they have chosen a different type of existence closer to the 2nd dimension and its crystalline embodiments. As the gift for the whole journey I was greeted by them, I could feel their ancient love vibrations and actually I could experience their sense of humor. They were in silence for thousands of years waiting for our vibration to archive that requested level for communication. More and more will experience their presence now on. They have a very important piece to add to our planetary evolution. Our DNA will be reactivated from both sides, from the future and the past. Their wisdom is the key to our future.

And that is where my story now ends for a while. For a short while only because guess what! The very last day before my departure back to Los Angeles we went to Mission Bay (where else after a journey like that) and Loma, Ruth and Peter have started to weave our next New Zealand adventure into reality. The call is strong to return with a group for the Summer/Winter Solstice in June. The work with this most amazing White Cosmic Mother Flame has just begun. The next chapter is awaiting us when we visit those sacred places with strong connections to her ancient/future existence. Returning to New Zealand in June is the first step. Going to Lake Titicaca for 11/11/11 are the others. These sacred destinations have a pivotal role regarding our future. The future, which is in our hands. And our hands are forming a sacred circle all around the planet for holding her with love and care. What a privilege to witness a tiny part of this most amazing mission. Our Crystalline Earth is ready to be born. Our biggest gift is witnessing it all as crystalline humans. And that is where my story will continue soon.

Namaste, Kata

برخی گفتارهای مرتبط:

نفس زکیه یا بره خداوند

The Divine Mother and "The Secrets of The Serpent"

• Posted by The White on May 17, 2011 at 1:23am in ISIS
• Back to ISIS Discussions

کمتر از ذره نه ئی پست مشو مهر بورز            تا به خلوتگه خورشید رسی رقص کنان   (حافظ)

دوستمان منوچهر تقوی بیات که خود و همسرمحترم شان عمری را در بررسی شخصیت حافظ و اشعار وی صرف نموده اند عنوان نمودند که عده ای حافظ را مهرپرست معرفی نموده  و وی را محدود کرده اند در حالی که فلسفه و بینش اشعار وی نشانگر اعتقاد به وحدت وجود در اندیشه های او می باشد. نگارنده با توجه به منابع صرفاً تاریخی و دینی که در این باب در اختیار داشتم  از جمله کتاب تاریخ ادیان کرد از پروفسور توفیق وهبی و  تاریخ اشکانیان تألیف عبدالرفیع حقیقت و فرهنگ نامهای اوستای هاشم رضی به بررسی این امر پرداختم و این دو را در آیین مهرپرستی و استحاله ی باطنی آن که اساس وشالوده بینش آنها بر پایه ی وحدت وجود بوده است توأم یافتم. نگارنده پیش از این بررسی بر این باور بودم که در عهد حافظ، مهر پرستی آیینی فراموش شده بوده است ولی با تفحص در تاریخ ادیان کرد معلومم شد همانطوریکه آیین زرتشت در شرق فلات ایران در لباس بودائیگری تجلی نموده در غرب ایران خصوصاً نزد یزیدیان آن جامه ی مهرپرستی (خورشید پرستی) برتن نموده و در آسمان آبی آنجا و نیز در پرچم ملی کردان در اهتزاز بوده وهست. نگارنده اکنون تردیدی ندارد که نام یزیدیاز نام بایزید بسطامی (یعنی گسترده تن و میهن هم کلام خداوند، ابراهیم خلیل الله)، طاووس اولیاء  یعنی یکی از القاب معروف سپیتاک زرتشت (گائوماته بردیه) گرفته شده است و در اصل ربطی با یزید نداشته است و نام یزید ممکن است به واسطه ی می پرستی (هوم دوستی) وی وارد شده باشد همانکه گویا گفت:"الا یا ایّها الساقی ادرکاسا وناولها". درباب مهرپرستی نیاکان کردان و لران و مردم شیراز باید گفت که اسلاف میتانی و کردوخی (سکائیان کیمری) و کاسی ایشان خورشید پرست (مهر پرست، میر پرست) بوده اند و همانطوریکه از نامهای پادشاهان معروف اشکانی موسوم به مهرداد بر می آید مهر پرستی در عهد اشکانیان مذهب رسمی دولت ایرانیان و حتی زمان کوتاهی مذهب دولتی رومیان بوده است. بعدها ایرانیان میررا که نام و لقبی برای ایزد خورشید (مهر) و همچنین پیامبرشان سپیتاک زرتشت بوده با امیر لقب امام علی جایگزین ساخته اند. علی  الله ایها در واقع زمانی الوو الهیبوده اند. پروفسور توفیق وهبی در این باب گوید: "در واقع خدای متنفذ تمام کردها، مهر بود که عاشقانه او را می پرستیده اند(در تلفظ کردی به مهر، میر گفته میشود)، خدائیکه بدان سوگند یاد می کردند، خدای پیروزیها و قهرمانیها و خدای نجات دهنده ایشان، یعنی همان ایزد خورشید. او را می پرستیدند و با توجه به تشریفات آئینهای مختلف که بدان وابسته بودند، و در آن مهر پرستش می شد قربانیها می دادند." وهبی در کتابش در نزد یزیدیها از سنت گاوکشی میر (مهر) و کتاب  دینی آنان رش (به اوستایی یعنی قانون عدل و داد دینی) و رهبر دینی ایشان عدی (به اوستایی یعنی دانا و بینا، یکی از القاب زرتشت) و بابا شیخ (به مازندرانی پِر مغان، پیر مغان حافظ) سخن می راند که حجتهایی بر برداشتهای عالمانه او می باشند:« گفتنی است در مازدران پِر(به کسر پ) به معنی پدر است بنابراین پیر مغان  اشعار حافظ همان مقام هفتم و نهایی مهر پرستان یعنی پدر یا پدر پدران بوده است. ایشان دارنده ی این مقام را کلاغ مقدسمی گفته اند یعنی همان مقامی که در نزد صوفیان سیمرغ ، هد هد یا طاووس شده است.»  هاشم رضی در کتاب فرهنگ نامهای اوستا در این باب می آورد: "مقام پدر پدرانکه بسیار پارسا بود و عالی ترین مقام را در مدارج میترایی (مهری) داشت، در ادبیات  پارسی، به ویژه در اشعار حافظ پیر مغان شد. مطالعه ی اشعار حافظ در باره ی تأثیرات آیین میترایی در وی و همچنین نظر حافظ در باره ی آیین میترا و چگونگی اجمالی آیین میترا در عصر حافظ بسیار جالب است:   

حلقه ی پیر مغانم ز ازل در گوش است        بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود

حافظ اشاره به آیین خود می کند. وی اشاره به ایران گذشته می کند. هنوز همان نیروی راستی و ایمان و درستی ایران باستان در وی بیدار است و اشاره می کند که تدلیس ها و سالوسهای عصر و صوفی بازی و خانقاه نشینی و راهبی که از مشخصات آن عصر شده بود، در وی و همراهانش بی تأثیر است، چون: (بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود) می دانیم روحانیان و بزرگان آیین میترایی نیز مغ خوانده می شدند (لابد همنان که موبدان زرتشتی ایشان را دروغگویان به مهر نامیده اند) و کتیبه هایی در تأیید این مورد موجود است. پیر مغان همان پتر (= پدر) مغان و بزرگ و سرور روحانیان آیین میتراست.                                                                                                                        

گر مدد خواستم از پیر مغان عیب مکن     پیر ما گفت که در صومعه همت نبود

جای دیگر با حسرت از سپری شدن سلطه ی آیین مهر گفت و گو می کند:                                                             

یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود                رقم مهر تو بر چهره ی ما پیدا بود

 در این بیت اشاره است به نشان مهر که بر پیشانی مهری دینان، در مدارج معینی داغ می شد. «رقم مهر تو بر چهره ی ما پیدا بود» اشاره است به نشان مهر (رقم مهر) که بر پیشانی داغ می شد.                                                              

یاد باد آن که چو چشمت به عتابم می کشت        معجز عیسویت در لب شکرخا بود

در این بیت با نامبردن از عیسی در واقع از مهر (میثیا= مسیحا) یاد می کند و دلایل این امر امروزه واضح و مشهود می باشد. البته برای آن گروهی که در باره ی مهر و مسیح مطالعاتی داشته باشند.                                                    

یاد باد آن که چو یاقوت قدح خنده زدی          در میان من و لعل تو حکایتها بود

و این نیز به مراسم میزدمهری و نوشیدن شراب و مجلس انس و صفا در مهرابه ها است، و بیت بعدی

 یاد باد آن که صبوحی زده در مجلس انس           جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

اما این مراسم در کمال ادب و با توجه به وقار و اخلاق خاص مهری برگذار می شده است و آز آن صوفی مآبی و درویشی که همراه با کثافت کاری تاخلاقی و ایجاد خلسه و نشئه بود به دور می بود:                                             

یاد باد آن که در آن بزمگه خلق و ادب                 آن که اوخنده ی مستانه زدی صهبا بود

و در بیت بعدی به کلاه فریژی، یا کلاه شکسته ی مهری اشاره می کند. این کلاهی است که از قسمت فوقانی به سوی جلو بر گشته وبه اصطلاح شکسته است و مهری دینان برای تشخیص به پیروی از میترا به سر می نهادند. همچنین به پیک خورشید در قالب مه نو اشاره می کند:                                                                                                     

یاد باد آن که نگارم چو کله بشکستی          در رکابش مه نو پیک جهان پیما بود

شکی نیست که این غزل را حافظ با توجه به آیین میترا که خود از سالکان آن بوده سروده است. در باره این غزل و سایر غزلهای حافظ که اشارات صریحی در این باب دارد، جای مطالعهً بسیار است."                                           

شهاب الدین سهروردی فیلسوف کُرد/ ایرانی و محیی حکمت اشراق حدود دوقرن قبل از حافظ به صراحت از ایمان به مهر سخن می راند که ما آن را از مقالهً تجلی آئین مهر در دوران بعد از اسلام، تألیف عبدالرفیع حقیقت در اینجا ضمیمه می نماییم:" شهاب الدین یحیی سهروردی تنها فیلسوف بزرگ و شجاع ایرانی بود که پرده از روی عرفان کهن ایران که همان آیین مهر باشد برداشت و در رساله ی فارسی در حقیقت عشق خود درباره ی گاوی که (نزد مهرپرستان/ یزیدیان) معروف است که مهر می کشد عارفانه چنین نوشته است: " از آن صنعت که به شناخت حق تعالی تعلق داشت حُسنپدید آمد که آن را نیکویی خوانند و از آن صنعت که به شناخت خود تعلق داشت عشقپدید آمد که آن را مهر(میر، امیر) خوانند." سپس می گوید مهر و عشق بنده ای است خانه زاد که در شهرستان ازل پرورده شده است و سلطان اول و ابد شحنگی کونین بدو ارزانی داشته است و این شحنه هر وقتی بر طرفی زند و هر مدتی نظر به اقلیمی کند و در منشور او چنین نبشته است که در هر شهری که روی نهد می باید که خبر بدان شهر رسد گاوی ازبرای او قربانی کنند که "ان الله یأمرکم ان تذبحو بقرة" و تا گاو نفس را نکشد قدم در آن شهر ننهد و بدن انسان بر مثال شهری است که اعضای او کگوی های او و رگهای او جویهاست که در کوچه رانده اند و حواس و پیشه وران اند که هریکی به کاری مشغول اند. و نفس گاوی است که در این شهر خرابیها می کند و اورا دو سرو (شاخ) است، یکی حرص و یکی امل و رنگی خوش دارد، زردی روشن است فریبنده (گاو درخشان و خورشیدی)، که هرکه در او نگاه کند خرم شود (قیاس شود با خر دّجال).... نه پیر است که "البرکة مع اکابرکم"بدو تبریک جویند و نه جوانست که فتوای " الشباب شعبة من الجنون" قلم تکلیف از وی بردارند، نه مشروع دریابد نه معقول فهم کند، نه به بهشت نازد نه از دوزخ ترسد. نه به آهن ریاضت زمین بدن را بشکافد تا مستعد آن شود آن شود که تخم عمل افشاند و نه به دلو فکرت از چاه استنباط آب علم می کشد تا به واسطه ی معلوم به مجهول رسد. پیوسته در بیابان خود کامی چون افسار گسسته می گردد و هر گاوی لایق این قربانی نیست و در هر شهری این چنین گاوی نباشد و هر کس را آن دل نباشد که این قربانی تواند کردن و همه وقتی این توفیق به کسی روی ننماید."....یکی از مورخان قرن پنجم میلادی (؟) گوید: خورشید را بدان اعتبار مهر خوانده اند که احسان بی منت و عدل شامل دارد. مهر یا میثرا در وهله اول و بالذات به معنی عشق است، ولی عشق مادام که در ممکنات جریان دارد آلوده مشوق است و شوق از وجدان چیزی و فقدان چیزی بر نمی خیزد. چون عشق(مهر) در نتیجهً تطورات از آلایش شوق پاک شود عشق حقیقی می گردد."                                                                                        

در مجموع می توان گفت حافظ از لحاظ احساسی ایزد مهر و خورشید را که به همراه مادر زمین خدایان طبیعی ما می باشند پرستش می نموده است ولی از لحاظ منطقی آن را هم چندانکه باید و شاید قبول نداشته است و گر نه نمی سرود:  

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر به نه        چو ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

پیداست روح سرکش و بی قرار حافظ بالاتر از این بینشهای باستانی و طبیعت گرایانه بوده است چنانکه جایی می گوید: 

 در اندرون من خسته دل ندانم چیست       که من خموشم او در فغان و در غوغاست   

جای دیگر در رد ادیان و مذاهب زمان خویش می سراید:                                                                               

بیا تا گل برافشانیم و طرحی نو در اندازیم      بساط کهنه بر چینیم و طرحی نو در اندازیم

سر انجام به قول محمودی بختیاری با بیت دیگری از حافظ شرفی دیگر به این گفتار بخشیم :                                   

بشوی اوراق اگر همدرس مایی           که علم عشق در دفتر نباشد

علیقلی محمودی بختیاری در فرهنگ و تمدن ایران در باره همین اوراق و کتب مورد نظر می آورد حافظ در اینجا آن را در معنی مطلقش به جای قرآن و به اصطلاح کتب آسمانی دیگر می گیرد.                                                     

در باب جهان بینی حافظ باید گفت که گرایش مهرپرستانه وی با مردم دوستی و جهان وطنی همراه بوده است:    

ما قصه ی سکندر و دارا نخوانــــــده ایم        از مــــــــــا به جز حکایت مهر و وفا مپرس.... 

گـــــــرپیرمغان مرشدما شد،چه تفاوت

                در هیچ سری نیست که سّری زخدا نیست                  

 عاشق شو ارنه  روزی، کار جهان سر آید 

                             نا خوانده نقش مقصود،از کارگاه هستی                            

اگر از اصطلاح پیر مغان الوهیتی در نظر گرفته شده باشد، در این صورت و ی همان زروان بیکران(خدای پیر نخستین) پدر میترا است. گفتنی است همین ایزد پیر فلک خدای سیاره ی زحل (کیوان) یا مشتری (برجیس) به شمار می آمده است.

 سیاوش اوستا (حسن عباسی) نیز در باب مهرپرستی حافظ تحقیقاتی دارد که تازگی داشته و ما در اینجا قسمتی از آن را می آوریم:

از سویی دیگر حافظ نیز بیش از پیش به نادانی، تزویر و بی مایه بودن افکار فقها پی میبرد و کم کم از آنها و اندیشه های آنها جدا می شود و در غزلیات خود به افشای آنها می پرداخت:

  دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی          من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

 حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی      دام تزویر نکن چون دگران قرآن را

همانطور که حافظ آرام آرام از افکار و عقاید فقها ی دوران خود جدا و دور می شد ، به سوی یک اندیشه ی جایگزین نیز نزدیک میشود ، و در سروده های خود اعتراف می کند که در ابتدا از حقایق آگاه نبوده است تا اینکه در پی آشنایی با اندیشه های دیگر در معنی بر او گشوده می شود:

 اول ز تحت و فوق وجودم خبر نبود        در مکتب غم تو چنین نکته دان شدم

آن روز بر دلم در معنی گشوده شد          کز ساکنان درگه « پیر مغان» شدم

 در پی توطئه های ملایان ، بارها و بارها حافظ از شیراز رانده شد و او را تبعید نمودند:

 گر ازین منزل غربت بسوی خانه روم       دگر آنجا که روم عاقل و فرزانه روم

اما پس از بازگشت از تبعید ، باز اعترافات رند شیراز در غزل های وی متبلور میشود:

 گر مسلمانی از این است که حافظ دارد          وای اگراز پس امروز بود فردایی

«مغ» در لغت به انسان اوستایی ، و یا پیشوای آیین اوستا گفته می شود و پیر مغان به زرتشت نخستین و یا بزرگترین پیشوای آیین اوستا اطلاق می شود. حافظ در هنگامه ی پایانی عمر خود، بسیار به این مسئله کشیده می شود و در غزلیات بسیاری وفاداری خود را به پیر مغان  و (( آیین مهر)) اعلام می کند:

 جام می ، گیرم و از اهل ریا دور شوم       یعنی از اهل جهان پاک دلی بگزینم

بر دلم گرد ستم هاست خدایا مپسند           که مکدر شود آیینه ی « مهر آیینم»

 در این ابیات حافظ صریحا اعتراف می کند که آیین و دین او  میترایی یا همان آیین مهر است.

 و اما اسناد میترایی بودن رند شیراز و پیرو « آیین اوستا = پیر مغان میترایی»بودن وی در لابه لای غزلیات او با صراحتی ویژه به چشم می خورد:

 بنده ی پیر خـــــــــــــراباتم که لطفش دائم است 

    ور نه لطف شیخ و زاهد، گاه هست گاه نیست

 چل سال پیش رفت که من لاف می زنم       کز چاکران  پیر مغان   کمترین منم

 منم که گوشه میخانه خانقاه من است         دعای پیرمغان ورد صبحگاه من است

 حافظ جناب پیر مغان جای دولت ست        من ترک خاکبوسی این در نمیکنم

 گرمدد خواستم از پیرمغان عیب مکن          شیخ ما گفت که در صومعه همت نبود

 مرید پیرمغانم زمن مرنج ای شیخ              چرا که وعده توکردی واو بجا آورد

 و در جایی دیگر می گوید:

 در خرابات مغان نور خدا می بینم         این عجب بین که چه نوری ز کجا میبینم

 از آن به دیر مغانم عزیز می دارند         که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست

 هرچند آیین اوستا یکی از چهار دینی است که قرآن مجبور به پذیرش آن گشته و پیروان این چهار آیین در ممالک اسلامی می بایست امنیت می داشتند ، اما بخشی از فقها و روحانیون همواره در طول تاریخ ، انسانهای آزاده و فرهیخته ی بسیاری را به جرم کفر و الحاد و ارتداد به قتل رسانده اند. حتی حافظ را که طبق آیین اوستا خداپرست بوده است ، نیز شامل این اتهامات شده و چون بسیاری دیگر مانند سهروردی ، ابن مقفع ، حلاج و... در پی حکم روحانیون اسلامی به قتل رسیده است.

یکی از سوالاتی که اکنون بسیار شایع شده مربوط به تاریکی سه روزه ای است که می گویند در پیش گویی های مایا آمده است. گفته می شود که این اتفاق در 21 دسامبر امسال ـ 2012ـ رخ خواهد داد.

با دقت در یک روایت از علی ع می توان به گرفتگی سه روزه خورشید در آخرالزمان واقف شد.  از علی ع نیز روایتست که در خصوص وقایع آخرالزمانی فرمود:

 «منادی ندا می کند در ماه رمضان از ناحیه مشرق....در وقت طلوع خورشید که ای اهل هدایت جمع شوید، و منادی ندا می کند از طرف مغرب بعد از غروب خورشید که ای اهل باطل جمع شوید. و فردای آن روز خورشید رنگ به رنگ شود.... پس زرد شود، باز سیاه و تیره گردد، و روز سوم خداوند بین حق و باطل جدایی افکند.»

 البته در روایات دیگر نیز از خورشید گرفتگی آخرالزمانی یاد می شود.

«ورد بن‌ زید اسدی‌» برادر «کمیت‌» ‌ از ‌ حضرت امام محمد باقر ‌(ع‌) نقل‌ کرده‌ که‌ فرمودند:
«پیش‌ از این‌ امر (ظهور) ماه‌ گرفتگی‌ خواهد بود؛ که‌ پنج‌ روز مانده‌ (به‌ انتهای‌ ماه‌) و خورشید گرفتگی‌ در روز پانزدهم‌ که‌ هر دو در ماه‌ رمضان‌ خواهد بود و به‌ این‌ ترتیب‌ حساب‌ منجمان‌ به‌ هم‌ می‌ریزد.»

همچنین ابوبصیر از امام صادق (ع) نقل کرده که فرمود:
«نشانه های خروج مهدی، گرفتن خورشید در سیزدهم و چهاردهم ماه رمضان است.»

باید دانسته شود که هر چند مقارن با ظهور قائم خورشید خواهد گرفت اما این خورشید گرفتگی هرگز مساوی با کسوف نیست. یعنی ماه و یا جرم آسمانی مانع از نرسیدن نور خورشید بزمین نیست. یا آنگونه که در پیشگویی های مایا آمده خورشید در نقطه کور کهکشان راه شیری قرار نخواهد گرفت، بلکه در این تاریکی خورشید کاملاً بی نور و تاریک می گردد.

زمان آن نیز  برابر با روزهای سیزدهم تا شانزدهم ماه  مهر میباشد. یعنی از هنگام زوال خورشید (ظهر) روز چهارشنبه سیزدهم مهر آغاز شده و تا زوال ظهر روز جمعه همان هفته ادامه خواهد داشت.

با دقت در کارت های تاروت می توانید تاریکی یا غروب خورشید را در کارت شماره سیزده مشاهده و نیز طلیعه فرا رسیدن صبح را در کارت شماره شانزده دریابید.

البته این سه روز در واقع همان مهلتی است که خداوند در آیه 65 سوره مبارکه هود به پی کنندگان شتر صالح داده است:

 تمتعو فی دارکمثلاثة ایام ذلک وعد غیر مکذوب

«سه روز در خانه هایتان متمتع (بهره مند) شوید این وعده ای تخلف ناپذیر است»

باید دانست که داستان شتر صالح قرآن در واقع صورتی رمزین از کشته شدن بره خداوند (نفس زکیه) در آخرالزمان است.

برخی گفتارهای مرتبط:

کارت های تاروت

نفس زکیه یا بره خداوند 

بَرْدُالْعَجوز، یا ایام‌ العجوز، اصطلاحى‌ که‌ بر 5 یا 7 روز از روزهای‌ سردِ پایان‌ زمستان‌ اطلاق‌ مى‌شود. در فرهنگ‌ و ادبیات‌ ایران‌ این‌ ایام‌ را بردعجوز (سعدی‌، 101؛ آنندراج‌، 1/659)، روزگار عجوز و سرمای‌ پیرزن‌ (بیرونى‌، التفهیم‌، 262-263) مى‌نامیدند و امروز هم‌ در تداول‌ عام‌ مردم‌ تهران‌ آن‌ را سرما پیرزن‌ مى‌خوانند. برخى‌، عجوز (پیرزن‌) را عَجُز (= آخر، دنباله‌) خوانده‌اند، زیرا که‌ این‌ روزها به‌ آخر زمستان‌ مى‌افتد (همانجا؛ طبرسى‌، 9/516). بردالعجوز از 26 شباط (دومین‌ ماه‌ زمستان‌ و پنجمین‌ ماه‌ سریانى‌) آغاز مى‌شود. اگر سال‌ کبیسه‌ باشد، 4 روز آن‌ در شباط و 3 روزش‌ در آذار (آخرین‌ ماه‌ زمستان‌ و ششمین‌ ماه‌ سریانى‌) مى‌افتد، و الا 3 روز آن‌ در شباط و 4 روزش‌ در آذار خواهد بود (بیرونى‌، الا¸ثار...، 254). در گاه‌ شماری‌ ایران‌، سرما پیرزن‌ با 3 روز آخر بهمن‌ و 4 روز اول‌ اسفند تطبیق‌ مى‌کند ( آنندراج‌، همانجا؛ لغت‌نامه‌...، ذیل‌ برد).
اعراب‌ برای‌ هر یک‌ از این‌ 7 روز نام‌ خاصى‌ به‌ کار مى‌برند: صِن‌ّ، روزی‌ که‌ سرما در آن‌ شدت‌ مى‌گیرد؛ صِنَّبْر، باد سرد و شدت‌ سرما (نک: همان‌، ذیل‌ صنبر)؛ وَبْر، زدایندة آثار این‌ روزها؛ آمِر، مردم‌ را به‌ ترس‌ از خود امر مى‌کند؛ مُؤتَمِر، برای‌ آزار مردم‌ مشاوره‌ مى‌کند؛ مُعَلَّل‌، به‌ بهانة کاستن‌ از سرمای‌ خود، مردم‌ را فریب‌ مى‌دهد؛ مُطفِى‌´ُالجَمر، سرمای‌ این‌ روز چنان‌ سخت‌ است‌ که‌ آتش‌ را خاموش‌ مى‌کند. این‌ روز را مُکفى‌´ القِدر، یعنى‌ روزی‌ که‌ باد سرد آن‌ آتش‌ زیر دیگ‌ را خاموش‌ مى‌کند (نک: مسعودی‌، 3/411؛ نیز بیرونى‌، همانجا)، نیز خوانده‌اند (قس‌: میدانى‌، 462).
یعقوب‌ بن‌ اسحاق‌ کندی‌ کتابى‌ دربارة ایام‌ العجوز نوشته‌ که‌ بیرونى‌ ضمن‌ اشاره‌ به‌ آن‌، به‌ نقل‌ از وی‌ سبب‌ دگرگونى‌ و سردشدن‌ هوا در این‌ روزها را رسیدن‌ آفتاب‌ به‌ تربیع‌ اوجش‌ دانسته‌ است‌ (بیرونى‌، التفهیم‌، 263). منجم‌ گنابادی‌ این‌ حالت‌ را فقط زمانى‌ که‌ اوج‌ آفتاب‌ در اواخر جوزا باشد، درست‌ مى‌داند (نک: باب‌ پانزدهم‌، شرح‌ ایام‌ عجوز).
ایام‌ عجوز را با ایام‌ نحس‌ و شومى‌ تطبیق‌ داده‌اند که‌ بنابر اشارات‌ قرآن‌ کریم‌، قوم‌ عاد بر اثر تندباد سردی‌ که‌ 7 شب‌ و 8 روز بر ایشان‌ وزید، نابود شدند (الحاقة /69/7- 8؛ نیز نک: فصلّت‌ /41/16: ایام‌½ نَحِسات‌½؛ قمر/54/19: یَوْم‌ِ نَحْس‌½). بنابر روایات‌ از میان‌ این‌ قوم‌، تنها پیرزنى‌ باقى‌ ماند که‌ بر آنها عزاداری‌ مى‌کرد و او نیز روز هشتم‌ درگذشت‌ (بیرونى‌، الا¸ثار، 254- 255؛ قزوینى‌، 72؛ طبرسى‌، همانجا؛ خواندمیر، 34؛ میرخواند، 76؛ ابوالفتوح‌، 5/386).
از قدیم‌ در فرهنگ‌ عامة مردم‌ کشورهایى‌ مانند ایران‌، عراق‌، شبه‌ جزیرة عربستان‌، و کشورهای‌ اطراف‌ و نزدیک‌ دریای‌ مدیترانه‌ مانند ترکیه‌، سوریه‌، لبنان‌، مصر، لیبى‌، مراکش‌ و الجزایر به‌ این‌ ایام‌ اشاره‌ شده‌ (نک: I/793 , 2 )، EIو نامهایى‌ خاص‌ برای‌ آنها به‌ کار رفته‌ است‌؛ مثلاً آن‌ را در ترکیه‌، ایران‌، سوریه‌، لبنان‌ و مصر ایام‌ العجوز یا بردالعجوز مى‌خوانند؛ بربرهای‌ مراکش‌ آن‌ را عجوز (پیرزن‌)، و در شمال‌ مراکش‌ «یوم‌ السیى‌ء» یا «ایام‌ النسى‌ء» مى‌گویند. در مصر، تونس‌، الجزایر و مراکش‌ به‌ این‌ ایام‌ «طقس‌ البارد» یا «طقس‌ السیى‌´» و یا «فترة العنزة» هم‌ مى‌گویند (همانجا). ایام‌ العجوز در میان‌ کردها به‌ «زیپ‌» (افندی‌، 120) و نزد مردم‌ لرستان‌ و ایلام‌ به‌ «دایا» معروف‌ است‌ (اسدیان‌، 211).
اصطلاح‌ بردالعجوز اشاره‌ به‌ افسانه‌هایى‌ است‌ که‌ در آنها یک‌ پیرزن‌ نقش‌ اصلى‌ را دارد. مثلاً پیرزنى‌ دورة سردی‌ را پیش‌ بینى‌ مى‌کند، یا پیرزنى‌ از سرما مى‌میرد. همچنین‌ در فرهنگ‌ عامة مردم‌ داستانهایى‌ دربارة پیرزن‌ و گوساله‌اش‌، پیرزن‌ و بزش‌، و پیرزن‌ و رمه‌اش‌ هست‌ که‌ از اعصار دور به‌ ما رسیده‌ است‌ و همه‌ با پدیده‌های‌ خاص‌ هواشناسى‌ ارتباط دارند (نک: 2 ، EIهمانجا). ایرانیان‌ این‌ سرما را مظهر پیرزنى‌ مى‌دانند که‌ دو پسر به‌ نام‌ اَهمن‌ و بهمن‌ دارد. اهمن‌ و بهمن‌ نیز هر یک‌ 10 روز را به‌خود اختصاص‌ داده‌اند. پس‌از چلة کوچک‌ زمستان‌، اهمن‌ از اول‌ ماه‌ اسفند و بهمن‌ از یازدهم‌ اسفند آغاز مى‌گردد. با تمام‌ شدن‌ دورة 20 روزة اهمن‌ و بهمن‌، به‌ اضافة 5 روز (پنجة دزدیده‌، پنجة مسترقه‌) که‌ برای‌ جبران‌ کسری‌ سال‌ شمسى‌ در قدیم‌ به‌ آخر سال‌ مى‌افزودند، سرما پیرزن‌ از 26 اسفند آغاز مى‌شود (انجوی‌ شیرازی‌، 2/139). از جمله‌ افسانه‌های‌ مربوط به‌ بردالعجوز آن‌ است‌ که‌ گفته‌اند پیرزنى‌ چند شتر ماده‌ داشت‌؛ با گرم‌ شدن‌ هوا و نیاز شترها به‌ سرما برای‌ جفت‌ گیری‌، پیرزن‌ نزد حضرت‌ محمد(ص‌) مى‌رود و کمک‌ مى‌خواهد. پیغمبر از خداوند مى‌خواهد تا سرما را باز گرداند. با آمدن‌ دوبارة سرما، شترهای‌ پیرزن‌ جفت‌گیری‌ مى‌کنند (ماسه‌، ؛ I/182 ساعدی‌، 36-37؛ مکری‌، 26). پندار کردها در مورد ایام‌العجوز مبتنى‌ بر افسانه‌ای‌ است‌ که‌ در آن‌ اهمن‌ و بهمن‌، فرزندان‌ سرما پیرزن‌، پس‌ از اینکه‌ دورة عمرشان‌ به‌ سر مى‌رسد، مى‌میرند و پیرزن‌ به‌ کوه‌ مى‌رود و به‌ عزاداری‌ مى‌پردازد و به‌ مردم‌ مى‌گوید اگر فرزندانم‌ نیستند، من‌ زنده‌ام‌ و به‌ خانه‌های‌ شما مى‌آیم‌ و سرما مى‌آورم‌. او از خشم‌ زیورهای‌ خود را پاره‌ مى‌کند و به‌ زمین‌ مى‌ریزد که‌ سبب‌ بارانها و تگرگهای‌ اواخر زمستان‌ و اوایل‌ بهار مى‌شود (برای‌ اطلاع‌ بیشتر، نک: همو، 24- 25). کردها در این‌ ایام‌ از خانه‌ بیرون‌ نمى‌روند، زیرا این‌ ایام‌ را نحس‌ مى‌دانند (افندی‌، همانجا).
مردم‌ لرستان‌ و ایلام‌ معتقدند که‌ «دایا» (سرما پیرزن‌) دارای‌ دو فرزند به‌ نام‌ اَمِییل‌ و مَمِییل‌ است‌؛ و مردم‌ همدان‌ برآنند که‌ «ننه‌ پیره‌زن‌» دو پسر به‌ نامهای‌ اهمن‌ و بهمن‌ و یک‌ دختر به‌ نام‌ «آفتاب‌ به‌ حوت‌» دارد. هنگامى‌ که‌ ننه‌ پیرزن‌ فرزندانش‌ را از دست‌ مى‌دهد، از شدت‌ غم‌ و اندوه‌ به‌ دنبال‌ آنها به‌ کوه‌ مى‌رود. چون‌ آنها را نمى‌یابد، جارویى‌ آتش‌ مى‌زند و مى‌گوید: «کواهمنم‌، کوبهمنم‌، دنیا رو آتش‌ مى‌زنم‌!»، در افسانة لرها، سرما پیرزن‌ کندة نیم‌ سوخته‌ای‌ را به‌ هوا پرتاب‌ مى‌کند؛ اگر به‌ خشکى‌ بیفتد، خشکسالى‌ خواهد شد و اگر در آب‌ بیفتد، سالى‌ پربرکت‌ در پیش‌ است‌ (اسدیان‌، 211-213؛ انجوی‌ شیرازی‌، 139- 140).
مردم‌ فارس‌ مى‌پندارند که‌ سرماپیرزن‌ پس‌ از شدت‌ بخشیدن‌ به‌ سرما، خود را آرایش‌ مى‌کند و در «آبْرَک‌» (تاب‌) مى‌نشیند تا عمو نوروز از راه‌ برسد و از او خواستگاری‌ کند؛ اما خوابش‌ مى‌برد و زمانى‌ برمى‌خیزد که‌ سال‌ تحویل‌ شده‌ است‌ و از عمو نوروز هم‌ خبری‌ نیست‌. در چلة پیرزن‌ یک‌ روز باد مى‌آید، مى‌گویند پیرزن‌ رُفت‌ و روب‌ مى‌کند؛ یک‌ روز تگرگ‌ مى‌آید، مى‌گویند گلوبند پیرزن‌ پاره‌ شده‌ است‌ (فقیری‌، 138).
در میان‌ اعراب‌ افسانه‌های‌ بسیاری‌ مربوط به‌ ایام‌ العجوز هست‌. مثلاً پیرزنى‌ پسرانش‌ را از سرمای‌ شدید با خبر ساخته‌، آنها را از چیدن‌ پشم‌ گوسفندانشان‌ نهى‌ مى‌کند. پسران‌ به‌ گفتة مادر اعتنا نمى‌کنند و گوسفندانشان‌ را از دست‌ مى‌دهند (على‌، 4/627). افسانة دیگر دربارة پیرزن‌ بیوه‌ای‌ است‌ که‌ از پسرانش‌ اجازه‌ مى‌خواهد تا ازدواج‌ کند. پسران‌ از او مى‌خواهند که‌ 8 شب‌ از خانه‌ بیرن‌ بماند تا با خواستة او موافقت‌ کنند. پیرزن‌ در شب‌ هفتم‌ در بیرون‌ از خانه‌ مى‌میرد. از این‌ رو، سرمای‌ این‌ روزها را بردالعجوز گفته‌اند (همانجا).

منبع:

برخی مطالب مرتبط:

روزهای عذاب

منبع:

Jesus Christ was Caesarion, the son of Julius Caesar and Cleopatra. In 46 BC Julius Caesar changed the calendar from the 13 month system to his new adapted 12 month version, using his family names as some of the months, Augustus (august) and Julius or Julie (July).

The curious thing about this is if you look closely everything pertaining to ancient Egypt is BC while everything pertaining to the Holy Roman Empire is AD. That is because the 12/13 royal bloodlines who have ruled over mankind for thousands of years have established their empires using religion and covering up history to maintain power of their empires during times of uncertainty. Therefore 45 BC is the same as 1 AD and if you look up anything that happened between 21 BC and 1 AD you will find very little information of any events. That is because during this time the Roman Empire was fully established and that is the reason for this discrepancy.

I say there are 12/13 bloodlines and the 13 is the most powerful bloodline and remains the most hidden. That is because Julius Caesar was stabbed to death by members of his own council. After this Cleopatra had her son Caesarion exiled to conceal his identity as the rightful successor to the crown and to insure hiw own safety. Caesarion was then put under the care of his adopted parent Mary and Joseph. He travelled to India and studied vedic texts under brahman priests. Returning to Alexandria Egypt later betraying his teachers and recaptured the once Egyptian Empire, now Holy Roman Empire by the name Jesus Christ. Jesus which is the name of Esau in Egyptian means, son of Isis and this is also recorded in ancient hieroglyphs. Cleopatra was the self proclaimed virgin Goddess Isis named after Isis which came before her in family succession to the crown.

Upon Jesus return he found his half sister and two other brothers. Selene was his half sister and after they were wed she had changed her name to Mary Magdalene. Or at least that is what was recorded. The truth of the matter is that none of these biblical figures other than Mary and Joseph were never accounted for historically because they were know by different names historically. Caesarion was Ptolemy the last reigning pharoah of Egypt and the founder of the HOLY ROMAN EMPIRE and the greatest lie ever told. He was also referred to as "King of Kings" and "Lord of Lords" much like his father Julius Caesar who was once worshipped as a God and established the dictatorship of Caesarion rulership.

If you really want to know the truth about God, look no further than the Mandelbrot Set. This is a holographic image of the entire universe. The interesting thing about the mandelbrot set is that you can zoom into the image and eventually you will find yourself looking at the same image you started with. This is the fabric of God meaning that we are all one. That leaves no room for Jesus the self proclaimed one and only messiah or son of God.

The 13 hidden bloodline I mentioned earlier is the morvingian bloodline. It includes the Queen Elizabeth and the house of Windsor, bloodline of George Bush. The remaining 12 bloodlines are known as the twelve lost tribes of Israel who have established governments today across the globe. Rendering the Bible which was mostly taken from Ancient Egypt and then adapted by Julius Caesar nothing more than a fabricated half truth edited into Julius Caesars 2000 year, three world war plan to establish a one world Government. Take a look at the book of Revelations again. They are not concerned with anyones safety but their own. Nobody gets saved but their own.

According to the Georgia Guide Stones they have planned to reduce the population dramatically. Right now it is approaching 7 Billion. What they want to maintain is a population under 500,000,000. Which means the only people to survive according to this plan for war is the 12 tribes or the 144,000. Which means by the year 2012 they plan on wiping over 6.5 billion people from the face of the earth, leaving only members and certain hand picked people as they can not only inbreed, they have to sometimes let outsiders in to maintain their bloodline.

They will use things like earthquakes often controlled by secret government organizations like HAARP and Codex Alementarius which goes in affect Globally on December 31, 2009. Codex Alementarius is a global mandate similar to how the FDA regulates food here in the US. Only codex Alementarius insures that deadly toxins and chemicals will be in our food supply come the year 2010. You may also want to check into Monsanto and his pesticide products which are killing people all around the globe today.

When they introduce this new messiah figure you will call him the antichrist, but you will die waiting for christ when the slaughter begins. Because Christ is dead and will not return. They do not want you to worship the messiah of the old age pisces our current age, come the age of aquarius because it interferes with their agenda. So instead they plan to heard you like cattle into one of over 800 FEMA death camps already in existence today in the US. What they do want according to the Georgia guide stones is for the next age to be an age of reason, having a world court, one world religion and government.

منبع:

Many are learning that "Jesus" isn’t exactly the original sound or form of the Messiah’s name. It is becoming widely known that his name was spoken more like Yeshua. So how did it change from Yeshua to Jesus? The form of the Messiah’s name, “Jesus” did not come about overnight. It changed slightly each time it was transcribed into other languages over a period of 2000 years.

Transliteration is when the letters of the receiving language are carefully selected to best match and represent the letters and sounds of the original language. For example, the Hebrew letter ב Bet  is best represented by the English letter B. This is useful for presenting proper names in another written language. Even then, languages evolve over time and so does spelling and pronunciation.

Let’s start with the original form of the Messiah’s name and show you how it changed into the English form “Jesus”. Yeshua is a Hebrew name popular among Aramaic speaking Jews. Aramaic was the common language of Jews living in the land of Israel and Babel 2000 years ago. Here is how it appears in the Estrangelo Aramaic script of the Peshitta.

Hebrew and Aramaic are read from the right side to the left ←.  The letters in right-to-left order are yod-shin-waw-ayin. These can also be written in modern Hebrew script as ישוע . The name Yeshua was first translated into Greek to spread the message of salvation to the Greeks. If we were to write this name with the corresponding letters in Greek it would appear as iota eta sigma omicron upsilon sigma. 

In early Greek, the eta “η” represented the “h” sound, but in the later Greek of the New Testament it represented the short “e” sound. At this stage you would pronounce the name something like “Ye-soos”.

Soon after, this name was transliterated from Greek into Latin with little change. This gave us the form “Iesus” pronounced “EE-sus”.

The name appears as "Jeʃus" in the original 1611 King James Bible. At this time, the English language was still in development, up until the 18^th century. The letter “J” was often being used for a capital “i”, but it wasn’t pronounced differently right away. In the decades following the first edition of the King James Bible “I” and “J” became distinguished. “I” was used for the vowel sound and “J” for the consonant. This is when “J” began to exclusively represent the soft “g” sound. The character ʃ indicates a 'z' sound and so  “Jesus” began to be pronounced as “GEEZUS”. The final “s” was never dropped and remains as a vestige of the Greek language.

The reason why "Jesus" sounds so much different from "Yeshua" is because it is based upon a series of modifications and not directly upon Hebrew or Aramaic. If we skip all the inbetween stages and transliterate directly from ancient Aramaic into modern English, we achieve the more accurate rendering “Yeshua”.

The following chart reviews the evolution of the name into English. There are no tricks or conspiracies, just a logical, historical progression of language layers, which attempt to transliterate the original sounds.

There are some who claim that Jesus is a heathen name with no connection or derivation from Yeshua. Some people prefer what is called folk etymology when the real etymology is unknown to them. This leads to fanciful explanations of the origin and meaning of a name or word.

Those who say that Iesous or Jesus is a pagan corruption will have to explain why the Jewish translators who created the Greek Septuagint maligned the name of Moses general, Joshua, by rendering it as Iesous. Or why Josephus wrote the name of his high priest the same way in his Antiquities. Detracters, a.k.a. "sacred namers", note that sus is Hebrew for "horse", however none of the names ending in sus are in Hebrew form, but rather Greek. This is like saying Jehoshaphat contains phat, which in English means "a beautiful woman", so that is what his name really means. That is how silly this reasoning is. Iesous was written for Greeks to read, and they would not interpret it as "horse," which in Greek is hippo. Likewise, a Hebrew looking at the Greek characters ΙΗΣΟΥΣ would not see "horse" either which is סוס in Hebrew. In Greek, sus means nothing. There are no more horses in Jesus, than there are in sustain. So there is no possible meaning of "horse" in the name Jesus.

Sacred namers propose that Jesus can be broken down into two Latin words Je and sus meaning "dirty-pig" even though the name Jesus does not originate in Latin. This is pseudo-etymology which is for entertainment purposes only and should never be confused with legitimate linguistics. The first challenge is to turn "Je-" into "dirty" so they just change the spelling to "Ge" so that it can relate to "Geo" or "earth" and thus "dirt". The letter J is not the letter G, and the two are unrelated. The second part "sus" does mean "pig" in Latin, so what does that do to words like "Tarsus", "Susan", or even dare we, "Sussex"? No, there is about as much pork in "sushi" as there is in "Jesus".

Others imagine that they see Zeus in the -sus ending of Jesus or Iesous. There are plenty of Greek words that contain the combination and sound of "sus" and not one of them refers to Zeus. Compare the spelling and sound of the two in Greek.

Zeus, also written as Dios, has a solar essence, and was the chief god of Greek mythology, but Iesous is logically derived from Yeshua - a salvation essence. The root meanings, the spellings, and the usage is different. These are not related.

Ask those who say that "Iesous" is a corruption, a pagan name, to offer you a better transliteration of "Yeshua" into Greek, for the Greek reader. After decades I have never seen any offerings. This is because ΙΗΣΟΥΣ is simply the best one can do. In reality, it is actually these people who are 'paganizing' the messiah's name by associating it with Zeus. These same people often create and push alternative names for the messiah like "Yahshua". But if we want to bring that name to shame it can be easily done. We simply take "Yahshua" and extricate "Ahshu" from it and now we have a name which is derived directly from that of the Hindu goddess Shiva and Ya is the heathen god of Ebla. And that cloud passing overhead looks like a poodle, therefore it is a poodle.

There is nothing morally wrong with pronouncing this name as "Jesus", it just isn’t very accurate, and it is virtually unrecognizable next to the original. The name that is so well known today was a name the messiah never heard in his lifetime. No one ever called him "Jesus", nor would he have recognized it. The form "Jesus" was unknown to the people of his day. Believers are becoming increasingly passionate about restoring the original form of the Messiah’s name to their speech and writing. This is done, not for superstitious reasons, nor that their prayers will be heard any better, but simply out of respect and love of the truth. There is just something especially satisfying about pronouncing it closer to the way his friends and family would have.

But most importantly what does the name mean? In English and Greek it means absolutely nothing. Only in Hebrew does it have any meaning.

The Hebrew name Yeshua means "he will save". In Aramaic that would be  and would be transliterated into English as Naħeyohi.  The scriptures tell us plainly what his name is, and what it means.  It is our responsibility to write it in all languages giving everyone the best opportunity to know and say it with accuracy. But do not forget to have tolerance with variances and dialects, as the way you pronounce it is not likely to be precisely like the original, no matter how well it is represented in your own tongue.

پاره ای از اخبار مربوط به آخرالزمان با شخصی بنام سوسی پیوند خورده است. بر اساس آموزه های رسیده از حضرات معصومین وی از فرزندان امام حسین میباشد . بر اساس انچه که از ظاهر روایات محدود در مورد وی موجود است نمی توان مشخص ساخت که سوسی نام او و یا لقب اوست . از سویی گمان میرود که سوسی نسبت وی را با شهر سوس یکی از شهرهای باستانی بیان میکند یعنی سوسی فقط بیان کننده نسبت او با شهری جغرافیایی است و از سوی دیگر نیز احتمال داده می شود که سوسی نام او باشد. احتمال دیگری نیز وجود دارد و آن اینکه سوسی هم نام وی و هم مشخص کننده نسبت وی با مکانی جغرافیایی خاصی باشد.  در کتاب النسبة إلى المواضع والبلدانآمده است:

السوسی: بسینین مهملتین، الأولى مضمومة، بینهما واو ساکنة، جماعة نسبوا إلى السوس، قال فی "القاموس". والسوس بکورة الأهواز بها قبر دانیال على نبینا وآله وعلیه و على جمیع الأنبیاء أفضل الصلاة والسلام.

ویقال أیضاً أن سورها أول سور وضع بعد الطوفان، بناها السوس بن سام بن نوح، والسوس أیضاً بلد بالمغرب، وهو السوس الأقصى، وبینهما مسیرة شهرین، والسوس أیضاً بلد آخر بالروم و موضع، والسوسة بزیادة هاء فی آخره بلد بالمغرب على البحر حدّ بین کورة الجزیرة و القیروان، و قال القاضی ابن خلکان: أظنها من إقلیم إفریقیة من المغرب.[1]

« سوسی با دوسین مهمله که سین اول مضموم است وبین آن دو، واوقرار گرفته؛ جماعتی هستند که نسبشان به سوس میرسد. در قاموس گفته شده که سوس شهری در ولایت اهواز است که در آن مکان،  قبر دانیال (علی نبینا وآله وعلیه السلام)قرار دارد.

وهمچنین گفته شده که آن اولین شهر دیوار داری بوده که بعد از طوفان نوح ساخته شده است و آن را سوس بن سام بن نوحساخته است .و همچنین سوس دیگریست که آن را سوس اقصینامند و بین آن دو، دو ماه فاصله است. و سوس همچنین شهر دیگری هم بوده که در روم واقع شده است وسوسهبزیادی هدر آخر آن، شهری در مغرب است در کناره دریا که در حد فاصل ولایتجزیرهوقیروانقرار گرفته است. و قاضی ابن خلکان گوید: گمان می کنم که آن از اقالیم افریقا از مغرب باشد.»

اولین اشاره در مورد این شخصیت  این است که وی از طرف معصومین مدح شده و یکی از فرزندان امام سوم شیعیان خوانده شده است. این مشخصات را می توان در کتاب الکنی والالقابمشاهده کرد. در این کتاب در خصوص فردی با کنیهالسوسی بنام احمد بن یحیی بن مالک همدانی سخن رفته و نسبت او را سوسی دانسته است اما متذکر می شودکه وی را نباید با آن سوسی که از فرزندان امام حسین است و توسط ائمه مدح شده ، اشتباه  گرفت:

احمد بن یحیى بن مالک الهمدانی کان کوفى الاصل سکن سر من رأى وحدث بها أخذ عن جماعة کثیرة من المحدثین، وروى عنه جمع منهم ابوحاتم الرازى الذى کتب عنه وسئل عنه فقال: صدوق توفی سنة 263 وهو غیر السوسی الذی مدح أهل البیت علیهم السلام ورثى الحسین بن علی " ع " والسوسى نسبة إلى السوس کورة بأهواز فیها قبر دانیال " ع " معرب شوش وبلد بالمغرب و بلد آخر بالروم.

 اما اشاره دیگر به این شخصیت در خطبه تطنجیه آمده است. که البته در نسخ مختلف با الفاظ متغیر ذکر شده است.حضرت علی ع در خطبه تطنجیه آورده است. در عبارات راز آلود این خطبه در رخداد برخی از وقایع اخرالزمانی از بیعت با سعید سوسیدر خوزستان نیز یاد شده است:

... یَا جابِرُ إِذَا صَاحَ النَّاقُوسُ، وَکَبَسَ الکَابُوسُ، وَتَکَلَّمَ الجَامُوسُ، فَعِنْدَ ذَلِکَ عَجَائِبُ وَأَیُّ عَجَائِبٍ إذَا أَنَارَتِ النَّارُ بِبُصْرى، وَظَهَرَتِ الرَّایَةُ العُثْمانِیَّةُ بِوَادِی سَوْدَاءَ، واضْطَرَبَتِ البَصْرَةُ وَغَلَبَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً، وَصَبَا کُلُّ قَوْمٍ إلى قَوْمٍ، وَتَحَرَّکَتْ عَسَاکِر خُراسَانُ، وَنَبَعَ شُعَیْبُ بْنُ صَالِحٍ التَّمِیمیُّ مِنْ بَطْنِ الطَّالَقَانِ، وَبُویِعَ لِسَعِیدِ السَّوسِیِّ بِخُوزِسْتَانَ،وَعُقِدَتْ الرَّایَةُ لِعَمَالِیقَ کُرْدَانَ،...

در این روایت سعید سوسی آمده است اما با عبارات سید سقوسی و.... نیز در منابع دیگر ذکر شده است.

با نگاهی به برخی از منابع تاریخی می بینیم که اصطلاح فاطمییکی از اصطلاحات رایج در دوره ای از تاریخ برای مهدی بوده است. خلدون آورده است:

«....در آغاز این قرن (قرن هشتم) در «سوس » مردی از متصوفه به نام «تویذری » خروج کرد و به مسجد «ماسه » در ساحل دریای آن جا شتافت و از روی تلبیس و عوام فریبی، خود را در نزد مردم آن ناحیه، «فاطمی موعود» می پنداشت، چه مغز عامیان آن سامان را از پیشگویی های مربوط به انتظار فاطمی موعود، پر کرده بود. نخست، طوایفی از بربرها پیرامون وی گرد آمدند[2]

می دانیم یکی از قدرتمندترین سلسله های اسلامی در مصر فاطمیون بودند. گرچه نخستین علوی که به مصر وارد شد و مردم با او بیعت کردند «علی بن محمدبن عبدالله» از نوادگان حضرت امام حسن مجتبی(ع) بود^۶وی تلاش‌هایی برای احیای تشیع در مصر انجام داد، اما در مقابله با جور و ستم حکام بنی‌عباس ناکام ماندو دیگر قیام‌های علویان در مصر نیز اگرچه باعث تقویت موضع شیعیان و خروج ایشان از انزوا شد، اما آن شوکت و جلال دوران خلافت حضرت علی بن ابی طالب(ع) را احیا نکرد، اما ظهور فاطمیون در مصر آغازی مجدد برافزایش محبت اهل بیت(ع) در این سرزمین بود. گفته شده است که فاطمیان از فرقه اسماعیلیان خاص بودند که خود را از نسل حضرت زهرا(ع) می دانستند و به همین دلیل، سلسله خود را فاطمی نامیدند. اما بهر روی باید دانسته شود که یکی از دلایل خوانده شدن ایشان به فاطمیان، انتساب ایشان با قائم استف چرا که از نظر ایشان مهدی، فاطمی خوانده می شد. بهر حال فاطمیون مصر، در طول قرن هاى چهارم و پنجم قدرتى عظیم کسب کردند.

محمّد بن المهدى مؤسّس دولت فاطمیّون و مردى از نسل رسول خدا صلّى الله علیه و آله و از علماى شرافتمندى بود که در کوفه به تحصیل علوم پرداخت ، و آنگاه از کوفه به شمال آفریقا هجرت نمود ، و در آنجا موفّق به تأسیس قوى ترین دولت اسلامى در آفریقا شد ، پس از آن با تسلّط بر شبه جزیرة العرب و شام و مصر عظمت دولت او بیشتر گردید ، و پاى تخت دولت وى قاهره بود .

یکی از نکات مهم در نزد مهدیون و فاطمیون پیوند نام مهدی با سوس بود. بدین رو کسانی که ادعای مهدویت می کردند سعی می کردند تا خود را با سوس پیوند دهند. در نظر ایشان سوس یکی از شهرهای مغرب اقصی بود که محل تردد و ظهور مهدی بود. ابن تومرت که در تاریخ از او به عنوان یکی از مدعیان مهدی یاد شده است، در خطبه های خود چنین می گفت:

الحمدللّه... وصلّی الله علی سیّدنا محمّد المبشّر بالمهدی یملأ الأرضَ قسطاً وعدلاً کما ملئتْ ظلماً وجوراً یَبعَثُه الله إذا نُسِخَ الحقُّ بالباطل وأُزیلُ العدلُ بالجور، مکانُه المغرب الأقصیو زمنُه آخر الزمن و اسمُه اسمُ النبی و نسبُه نسبُ النبی و قد ظهر جور الأُمراء وامتلأتِ الأرضُ بالفساد و هذا آخر الزمان والاسمُ الاسمُ والنسبُ النسبُ والفعلُ الفعلُ

برای اینکه رابطه میان مغرب اقصی و سوس را دریابید مطلبی را از ابن خلکان ذکر می نمایم. در وفیات الاعیان آمده است که:

و رأیت فی کتاب " المغرب (یا معرب) عن سیرة ملوک المغرب " أن محمد بن تومرت کان قد اطلع من علوم أهل البیت على کتاب یسمى الجفر و أنه رأى فیه صفة رجل یظهر بالمغرب الأقصى بمکان السوس، وهو من ذریة رسول الله صلى الله علیه وسلم، یدعو إلى الله، یکون مقامه ومدفنه بموضع من المغرب یسمى باسم هجاء حروفه (ت ی ن م ل) ورأى فیه أیضاً أن استقامة ذلک الأمر واستلاءه وتمکنه یکون على ید رجل من أصحابه هجاء اسمه (ع ب د، م وم ن) ویجاوز وقته المائة الخامسة للهجرة، فأوقع الله سبحانه وتعالى فی نفسه أنه القائم بأول الأمر، وأن أوانه قد أزف، فما کان محمد یمر بموضع إلا سأل عنه، ولا یرى أحداً إلا أخذ اسمه وتفقد حلیته، وکانت حلیة عبد المؤمن معه، فبینما هو فی الطریق رأى شاباً قد بلغ أشده  على الصفة التی نعه. فقال له محمد وقد تجاوزه: ما اسمک یا شاب فقال: عبد المؤمن، فرجع إلیه وقال له: الله أکبر، أنت بغیتی، فنظر فی حلیته فوافقت ما عنده، فقال له: ممن أنت، فقال: من کومیة، قال: أین مقصدک فقال: الشرق، فقال: ما تبغی قال: اطلب علماً وشرفاً، قال: وجدت علماً وشرفاً وذکراً، اصحبنی تنله فوافقه على ذلک، فألقى محمد إلیه أمره وأودعه سره.

معنای عبارت فوق چنین است که:

«در کتاب« مغرب ( یا معرب) از سیره ملوک مغرب» دیدم که محمد بن تومرت در کتاب جفری از [برخی از] علوم اهل البیت اطلاع یافت؛ در آنجا صفت مردی  را یافت که در مغرب اقصیدر مکانی بنام سوس ظاهر می شود، و او از فرزندان رسول خدا صلی الله علیه و سلم است، بسوی خدا دعوت می کند، مقام و مدفن او در موضعی از مغرب است که با حروف هجاء چنین است: ت ی ن م ل و در آنجا همچنین دید که برتری و پیروزی او بدست مردی از اصحابش میباشد که هجاء اسم او چنین است: عب د م و م ن .... »

از نظر مکانی در تاریخ از چند نقطه با عنوان سوس نامبرده شده است. اولین آنها سوسی است که یکی از بلاد خوزستان در ایران است که به شهر دانیال پیامبر معروفست ودر رثای آن شاعر کبیر ابو تمام طائی اشعاری دارد و بنابر روایتی دعبل علی خزاعی در انجا مدفون است.

دومین سوس،شهریست که از بلاد مغرب دانسته شده و سوس اقصی هم خوانده می شود. از حُسن شهرت قرای این شهر در تاریخ یاد شده است. سوس بعدی  یکی از نواحی تونس است. و سرانجام از سوس به عنوان یکی از شهرهای توابع شام یاد شده است که در غرب آن بلد عموآس قرار گرفته بود.

در نظرگاه اسماعیلیه سوس باب ، جانشین و وصی هر پیامبری شناخته می شد. هر پیامبری سوسی داشتف و سوس پیامبر خاتم نیز علی ع و پس از او فرزندانش شناخته می شدند.

  غزالی در فضائح الباطنیه  در خصوص عقیده اسماعیلیون در مورد سوس مینویسد:

«ولکل نبی سوس والسوس هو الباب الى علم النبی فی حیاته والوصی بعد وفاته والإمام لمن هو فی زمانه کما قال علیه السلام أنا مدینة العلم وعلی بابها و زعموا أن آدم کان سوسة شیث وهو الثانی ویسمى من بعده متما ولاحقا وإماما وإنما کان استتمام دور آدم سبعة لان استتمام دور العالم العلوی بسبعة من النجوم ولما استتم دور آدم ابتعث الله نوحا ینسخ شریعته وکان سوسه سام فلما استتم دوره بمضی ستة سواه وسبعة معه ابتعث الله إبراهیم ینسخ شریعته وکان سوسه اسحق ومنهم من یقول لا بل اسماعیل فلما استتم دوره بالسابع معه ابتعث الله موسى ینسخ شریعته وکان سوسه هارون فمات هارون فی حیاة موسى فصار سوسه یوشع بن نون فلما استتم دوره بالسابع معه ابتعث الله عیسى ینسخ شریعته وسوسه شمعون ولما استتم دوره بالسابع ابتعث الله محمدا صلى الله علیه و سلم وسوسه علی علیه السلام وقد استتم دوره بجعفر بن محمد فإن الثانی من الأئمة الحسن بن علی والثالث الحسین بن علی والرابع علی بن الحسین والخامس محمد بن علی والسادس جعفر بن محمد علیه السلام وقد استتموا سبعة معه وصارت شریعته ناسخة وهکذا یدور الأمر ابد الدهر ...» 

 برخی گفتارهای مرتبط:

فرزند سوس

فتح شوش ـ تاریخ طبری

[1]ـ مولف: العلامة جمال الدین عبدالله الطیب بن عبدالله بن أحمد بامخرمة الحمیری

[2]ـ ترجمه مقدمه ابن خلدون، ص 308

[3]ـ مفاهیم القرآن الجزء السابع،: مؤلف الاستاد جعفرسبحانی

[4]ـ تاریخ الإسلام، حسن ابراهیم حسن، ص 300.

[5]ـ ترجمه مقدمه ابن خلدون، ص 121.

گفتیم که مصر در بسیاری از متون گنوسی بر کشور مصر جغرافیایی مطابقت ندارد. بلکه مراد از مصر عالمیست که اکنون بشر در آن زندگی می کند. عالم کنونی ما اگر چه کاملاً بر اصطلاح«جهان زیرین» اسطوره ای تطابق ندارد اما چون ملک اهریمن شمرده می شود، در برخی اشارات از ان تعبیر به جهان فرودینیا زیریننیز می شود.

زبان رمز ، زبان مورد استفاده عرفای ربانی برای رسانیدن پیام حق به دوستداران و ولایتمداران واقعی است. در کتاب فرهنگ اصطلاحات  آثار شیخ اشراق آمده است:

«شیخ اشراق- رحمه اللّه- در آثار خود علاوه بر افلاطون و ارسطو از کسانى همچون هرمس، آغاثاذیمون فیثاغورس، انباذاقلس، سقلبیوس، هرقلیطوس و ذیمقراطیس با تعظیم و احترام خاصّ یاد کرده، هرمس را پدر حکما خوانده و زمان آغاثاذیمون را قبل از او دانسته است. افلاطون را حکیم الهى و فرمانرواى مطلق حکمت نامیده است و براى این حکما، قدر و منزلتى بسیار والاتر از فلاسفه دوره اسلامى همچون ابو نصر فارابى و ابو على سینا قائل شده است و هشدار مى‏دهد که مبادا گستاخى این اسلامیّون با فیثاغورس، تو را از راه به در برد؛ زیرا اینها هر چند بسیار خوب مسائل را شرح داده و موشکافى کرده‏اند، امّا بر بسیارى از اسرار نهانى کلام این حکماى اوایل بویژه انبیا آنها وقوف نیافته‏اند، زیرا بیشترین کلام این قوم بر رمز و مجاز بوده است»

برای مصر از نظر معنایی، معانی مختلف نوشته شده است. در پانوشت کتاب احسن التقاسیم مصر را هر بلدی که دارای امیر و حدود بوده و قائم بنفس یا مستقل باشد دانسته و نیز معانی دیگری نیز برای آن آورده است:

«فقالت الفقهاء، المصر کلّ بلد جامع یقام فیه الحدود و یحلّه أمیر و یقوم بنفسه و یجمع رستاقه مثل عثّر و نابلس و زوزن و عند أهل اللغة، المصر کلّ ما حجز بین جهتین مثل البصرة و الرقّة. و الرجان (و ارّجان. l) و المصر ، عند العوامّ کلّ بلد کبیر جلیل مثل صنعاء و الرملة و مرو و اما فی قیاس علمنا فالمصر کل بلد حلّه السلطان الأعظم و جمعت الیه الدواوین و قلّدت منه الأعمال و أضیفت الیه کور الأقالیم مثل دمشق‏»

جالبست  بدانید جهان زیرین و نیز جهانی که بشر در آن زندگی می کند علاوه بر نام مصر بصورت نمادها یا تعابیر دیگر نیز نمایانده شده است. در تعابیر گنوستیک می توان اصطلاحاتی همچون: چاه، زندان، و.... را همان جهان مادی انگاشت. این الفاظ و تعابیر دقیقاً در تورات و حتی قرآن نیز معادل یابی می شوند. مثلاً مراد از افتادن یوسف به چاه،در آمدن موسی و یوسف به مصر و ....همان در آمدن روح به قالب جسم یا بدنیا آمدن است.

 در کتاب «تاریخ بابل» تالیف لئوناردو. کینگ که دکتر رقیه بهزادی ان را ترجمه کرده، امده است:

«به خوبی معلوم است که در نخستین نوشته های مسیحیان، مانند سرود روحکه به زبان سریانی عبارت از یک تصنیف عرفانی مربوط به قرن دوم و سوم میلادی است، و در ان به سرزمین مصر به مفهومی استعاره ای یا تمثیلی اشاره می شود. گفته اند که سرگذشت سفر ابراهیم با همسرش سارا به مصر ممکن است به قیاس گونه ای نوشته ای شده باشد که حاکی از فرود آمدن به جهان زیر زمین و نجات یافتن از آن است. درست است که در این قصه خاندان فرعون از عقیم بودن رنج میبرد و این جنبه ما را به یاد توقف حاصلخیزی در زمین می اندازد، و حال آنکه الاهه  عشق در زیر زمین باقی می ماند. اما همان نقشمایه را در نجات لوط از شهر سدوم می بینیم: در اینجا سدوم همان جهان زیر زمینی است. چاهی که یوسف به وسیله برادرانش در ان افکنده می شود، و زندانی که بوطیفار او را به آنجا می اندازد، نشان دهنده جهان زیر زمینی استو دو هم هم بند او، یعنی رئیس نانوایان و رئیس ساقیان، دو خدای کوچک در خاندان مردوک هستند. غار مکدّه، که در آن پنج پادشاه عموریان پس از شکست خوردن جوشوا (یوشع) خود را پنهان کردند، به عقیده بعضی ها بنا بر همان نقشمایه است، خلاصه، هر غار، زندان و هر وضع مصیبت باری که در روایات عبرانیان آمده است، بر تعبیرات متکی بر ستاره شناسی، ممکن است به عنوان جهان زیر زمینی بیان شود.» ( ص 296)

یونگ نیز نوشته است:

« در این جا باید به تعبیر پراتیکها( یکی از فرقه های گنوسی) از دریای سرخنیز اشاره کنم. دریای سرخ مصریان را غرق کرد، اما همه مصریان [خدا] نشناس (oi ayvoovvtes)  بودند.  خروج از مصر نمایانگر خروج از بدن است که چون تجسد گناه است، خود، مصر در قالب کوچک است، و عبور از دریای سرخ، گذر از آب فساد است که همانا کرونوس است.ان سوی دریای سرخ، ان سوی خلقت است. رسیدن به صحرا، تکوینی خارج از زمان است. در آن جا خدایان ویرانی  و خدای رستگاری همه با همند. دریای سرخ برای کسانی که ناخود آگاه هستند، آب مرگ است؛ اما برای آنان که خود آگاهند، آب غسل تعمید ولادت مجدد و تعالی است. (راز پیوند، مترجمان پروین فرامرزی و فریدون فرامرزی، ص 186)

برخی مطالب مرتبط:

دریای قلزم یا دریای سرخ

اورشلیم و دروازه سوراخ سوزن

مصر وجود ـ 2

دستار مصری

سرود مروارید

اورشلیم و دروازه سوراخ سوزن

روزگاری عرصه وسیعی از خاک مقدس ایران پوشیده از جنگل و باغهای زیبا و پر ثمر بود. میوه های گوناگون و جالیزهای متنوع با الوان و رایحه های دل انگیز خاک ایران را سرشار میساخت.  در این دوران ، راه رسیدن به جزیره ایزدان(ملکوت) نزدیک بود و آمد و شد بین آدمیان و جهانهای نهان، به آسانی میسر میشد. مردم از نعمات الهی که بدیشان ارزانی می شد مسرور بوده و شکر گزار  نعمات خداوندبودند، تا اینکه....

داستان تبدیل بزرگترین باغ الهی  روی زمین به دشتی لم یزرع و بی حاصل که امروزه آن را با نامان دشت کویر و کویر لوت می شناسیم را در نوشتاری تحت عنوان «یادگار سلیمان» خواهید خواند .

منبع نوشتار ذیل:

کویر لوت

کویری است در منطقه جنوب شرقی ایران. این کویر در شمال شرقی شهرستان کرمان قرار دارد. هسته آن گرمترین نقطه کره زمین است
واژه کویرلوت
اصطلاحات جغرافیایی که تاکنون به این خطه پهناور نسبت داده شده‌است عبارت‌اند از: چاله لوت (چاله لوت در کتاب ژئومرفولوژی کاربردی –بیابان – فرسایش بیابانی – دکتر حسن احمدی معادل پلایا Playa یک واژه اسپانیائی است گرفته شده و به معنی حوضه مرکزیو یا به عنوان چاله داخلیمورد استفاده دارد)، دشت لوت، کویر لوت، بیابان لوت و .... ولی واژه «دشت لوت» در برگیرنده تمامی واژه‌های دیگر است.
موقعیت و شاخص‌های کلی دشت لوت
* دشت لوت محدوده‌ای است بین استان‌های خراسان جنوبی، سیستان و بلوچستان و کرمان

* دشت لوت بین دو گسل نهبندان در شرق و نای بند در غرب قرار دارد.

* حد شمالی آن در حد مدار 32 درجه و حد جنوبی در حد مدار 28 درجه .است

* وسعت حوضه آبگیر دشت لوت، حدود 175 هزار کیلومتر مربع (یک دهم مساحت کشور)

* طول آن از شمال به جنوب حدود 900 کیلومتر و غرب به شرق حدود 300 کیلومتر است

* پست‌ترین نقطه دشت لوت 190 متر از سطح دریا است(لوت مرکزی)

* دشت لوت جایگاه رخداد زمین لرزه‌های بزرگ و مهمی بوده‌است

* در پای کوه‌های مشرف به کویر بزرگ لوت آثاری از سکونت انسان از هزاره چهارم پیش ز میلاد مسیح مشاهده شده

* بزرگ‌ترین ناحیه جمعیتی دشت لوت «شهداد» که در گذشته‌های دور به آنخبیصمی‌گفتند.

* دره سیرچ و ناحیه مسکونی آن به همین نام یکی از زیباترین چشم اندازهای سر سبز حاشیه این دشت اسرار آمیز است.

پدیده‌های جالب
اشکال شگفت انگیز دشت لوت در واحدهای جغرافیایی آن

دشت لوت نمایشگاهی طبیعی از شگفت انگیزترین عوارض بیابانی دنیا است نظیر:

* بزرگ‌ترین شهر کلوخی جهان.. منطقه کلوتها از دور به خرابه‌های شهری بزرگ می‌ماند که توصیف‌های گونان از آن شده‌است نظیر: شهر خیالی و یا شهر لوت
* مرتفع‌ترین هرمهای ماسه‌ای دنیا در لوت است. مرتفع‌ترین هرم‌های شناخته شده دنیا حداکثر 300 متر ارتفاع دارند (لیبی) اما در لوت ارتفاع برخی هرم‌ها گاه به 480 متر هم می‌رسد.
* 40 مخروط آتشفشان کواترنر در سطح دشت لوت وجود دارد .
* پهنه‌های وسیع ماسه و ریگ با طیف رنگی قهوه‌ای روشن تا خاکستری و سیاه نظیر «گدار باروت» که چون خاک آن سیاه و شبیه باروت است به این نام حوانده می‌شود
* دشت‌هایی از گدازه‌های بازالتی چاله چاله نظیر «گندم بریان»
* پهنه‌های شنی مواج
* بزرگ‌ترین نبکاهای جهان تپه‌های شنی پوشیده از گیاه (نبکا‌ها) که یکی از شگفتی‌های همزیستی خاک و آب و گیاه است. این نبکاها به گلدان بیابان نیز نامیده شده‌اند.

* مرتفع‌ترین ربدوها ((Rebdou (ربدوها مشابه نبکاها با ابعاد بزرگ‌تر شکل‌های پیچیده‌تر در لوت غربی می‌باشند.)
* پهنه‌هایی به شکل چندضلعی‌های متعدد که حاصل قشر نمکی ضخیم و تبخیر شدید سطح زمین است
* کویر پاشتری، سطح این نوع زمین‌ها اینطور به‌نظر می‌رسد که پس از بارنگی زیاد خیس شده و تعدادی شتر روی آن راه رفته‌اند.
* هامادا Hammada دشت‌هایی از ریگ، شن و پوشیده از خاک‌های ریگی که فاقد گیاه است

 واحدهای جغرافیایی
دشت لوت به سه واحد جغرافیایی تقسیم شده‌است:

1 – لوت شمالی: از عناصر ریگ، شن و ماسه تشکیل شده‌است و حد جنوبی آن را بریدگیهای نا منظم مشرف به چاله «رود شور بیرجند» تشکیل می‌دهد. ناهمواری‌های ماسه‌ای به شکل سفره‌های ماسه‌ای در آن وجود دارد.

دو – لوت مرکزی

شگفت انگیزترین قسمت دشت لوت است. در قسمت‌های شرقی لوت مرکزی تپه‌ها و توده‌های عظیم و بهم پیوسته ماسه‌ای قرار گرفته و سطح قابل توجهی از لوت را به عرض متوسط 52 کیلومتر وطول متوسط 162 کیلومتر در لوت پوشانده‌است.

بخشی از ناهمواری‌های لوت مرکزی دارای پوشش گیاهی بوده و بخش غربی آن فاقد پوشش گیاهی است.

از نظر زمین‌ریخت‌شناسی لوت مرکزی به سه منطقه اصلی (از غرب به شرق) تقسیم شده‌است (ماخذ شماره 4)

الف –دشت سر Pediment

به عرض 5 تا 10 کیلومتر به صورت نواری سطح آن را ماسه و لای(silt)و نمک پوش

2- کلوت‌ها
کلوت ها(کلوت اصطلاح محلی است) به خندق‌های بسیار عظیم که حاصل فرسایش آبی و بادی است به عنوان پدیده‌ای بی نظیر در دنیا شناخته شده‌است.

«رود شور» در مرطوب کردن دیواره این کلوت‌ها اثر کافی داشته و فرسایش‌های آنها را تسهیل کرده‌است

منطقه کلوت‌های در 43 کیلومتری شهداد (24 کیلومتری ده سیف) قرار دارد و در مساحتی به عرض متوسط 80 کیلومتر و طول متوسط 145 کیلومتر را تشکیل داده‌اند.

مهم‌ترین بادی که دیواره‌های کلوت‌ها را فرسایش می‌دهد بادهای 120 روزه سیستان است.

در فاصله کلوت‌ها زمین پوشیده از ماسه بادی است و در نقاطی که ماسه بادی نیست زمین از نوع رس لائی و رس است

3- تپه‌های ماسه‌ای

در شرق لوت مرکزی منطقه‌ای به عرض 50 کیلومتر و طول 100 کیلومتر متر را تشکیل می‌دهند. ارتفاع این تپه‌های ماسه‌ای تا 500 متر هم می‌رسد (ماخذ شماره4). نا همواری‌های ماسه‌ای به اشکال برخان (Barkhan) – هرم‌های ماسه‌ای –سیف (sif) و تپه‌های طولی دیده می‌شود.

لوت جنوبی (لوت زنگی): غنی‌ترین قسمت چاله لوت از نظر پوشش گیاهی است

نبکا پدیده شگفت انگیز دشت لوت
در حدود 20کیلومتری شهداد، درختان و درختچه‌های گز در گلدان‌های بیابانی لوت جای گرفته‌اند که به آن نبکاگفته می‌شود یا تل‌های گیاهی.

زمین‌های بین نبکاها پوشیده از ماسه‌است.

نبکاها عموماٌ در سطح همواری که میزان ماسه آن متوسط و سطح آب زیر زمین بالا بوده و یا رطوبت موجود کافی برای حیات پوشش گیاهی باشد ظاهر می‌شوند. عناصر تشکیل دهنده نبکا شامل ماسه – لای، رس و سلت است.

شکل نبکا تابعی است از اندازه، تراکم و میزان رشد گیاه میزبان. گونه‌هایی نظیر دسته‌ای از گرامینه‌ها، درختچه‌های تاغ، گز و.. می‌باشند در کویر لوت گونه گیاه گز (Tamarix) از گونه‌های میزبان نبکاها هستند.ارتفاع نبکاها از چند دسیمتر تا چند متر و طول آن از یک متر تا 10 متر می‌رسد

شایان ذکر است گیاهان منفرد باید ارتفاعی بیش از 10 الی 15 سانتی متر داشته باشند تا اینکه بتوانند ماسه‌ها را کنترل نماید. اگر دانه‌های ماسه چسبندگی نداشه باشند به عبارتی عناصر رس و لای نداشته باشند حجم آنها با تغییر و سرعت باد تغییر می‌یابد. با افزایش میزان رسوب، گیاه برای جلوگیری از مدفون شدن به رشد خود در جهت بالا ادامه می‌دهد این رشد تا آنجا است که ریشه گیاه در ارتباط با سطح آب زیر زمینی باشد اما جایی که آب زیر زمینی افت می‌کند این ارتباط قطع و تخریب نبکاآغاز می‌شود که سرانجام به مرگ نبکا می‌انجامد.

نبکاهای چندین ساله و دائمی در تغییر سطح سفره آب زیر زمینی، هرزآبها، تبخیر و تعرق، کنترل رسوبات بادی در منطقه نقش اساسی دارند

ربدوها Rebdouبا ابعاد بزرگ‌تری ء از نبکاها متمایز می‌شوند. طول آنها به 2 تا 7 متر و عرضشان به 1 تا 5 متر می‌رسد. غیر از ابعاد، شکل ربدوها نیز پیچیده تر از نبکاها است. و گاهی چند خروط را نشان می‌دهد که کنار هم قرار گرفته‌اند. مرتفع‌ترین ربدوها در لوت غربی دیده می‌شود که گاه ارتفاع آنها به 12 متر می‌رسد (بلندی یک ساختمان 4 طبقه)

کویر ریگ جن
ریگ جنناحیه ی وسیعی از تپه های شنی و با تلاق های نمک می باشد که در دل دشت کویر قرار گرفته است . این ناحیه که جز صعب العبور ترین نواحی جهان است، در قدیم کاروان ها و مسافر ان کویری هیچگاه از آن عبور نمی کردند و اکنون نیز هیچ راه و یا روستای کوچکی در آن وجود ندارد و به غیر از محققان که بسیار انگشت شمار می باشند کسی از آن عبور نکرده است . پیشینیان ما این سرزمین را نفرین شده و پایگاه ارواح پلید و شیاطین می دانستند.
ریگ جن ناحیه ی وسیعی از تپه های شنی و با تلاق های نمک می باشد که در دل دشت کویر قرار گرفته است . این ناحیه که جز صعب العبور ترین نواحی جهان است، در قدیم کاروان ها و مسافر ان کویری هیچگاه از آن عبور نمی کردند و اکنون نیز هیچ راه و یا روستای کوچکی در آن وجود ندارد و به غیر از محققان که بسیار انگشت شمار می باشند کسی از آن عبور نکرده است . پیشینیان ما این سرزمین را نفرین شده و پایگاه ارواح پلید و شیاطین می دانستند ، امروزه نیز اکثر شهر و روستاهای اطراف آن این عقیده را دارند و داستان ها و باور هایی برایش ساخته اند ،چرا که از قدیم می گفتند هر که وارد این این سرزمین شود، زنده نخواهد ماند و یا نا پدید می شود؛شاید کسانی که وارد این ناحیه میشوند یا درون باتلاق های نمکی گرفتار می گردیدند یا براثر تشنگی و ضعف کشته می شدند.

 تا کنون افراد متعددی توانسته اند از این ریگ عبور کنند. "اسون هیدن"کویرنورد معروف در سفر خود در سال 1900 به ایران از سفر به این ناحیه اجتناب کرد. "آلفرنس گابریل" توانست در سال 1930 از عرض آن عبور کند . آقای علی پارسا، فارغ التحصیل علوم رایانه از دانشگاه صنعتی شریف همراه با گروهش توانست از طول آن چند بار عبور کند. هر چند که سفر های افراد نامبرده و عده ی دیگر از نظر علمی دستاورد های قابل توجهی را به همراه داشته و همینطور تا حدی خرافات و ابهامات که درباره ی این ناحیه وجود داشت را برطرف کرد،ولی هنوز بسیاری از اسرار علمی این سرزمین در انتظار مسافران طالب علم می باشد .

- موقعیت جغرافیایی

ریگ جن در جنوب غربی و غرب دشت کویر، جنوب سمنان، جنوب شرق گرمسار، شرق منطقه ی حفاظت شده کویر ، شمال انارک و غرب جندق قرار گرفته است و وسعت آن معادل 3800 کیلومتر مربع است. در حاشیه ی شمالی آن کوه گوگردی ، در حاشیه ی شرقی آن جاده ی دامغان به جندق و شهرستان جندق قرار گرفته است. در قسمت شمالی آن رودخانه ورگی از ارتفاعات کوه گوگردی سر چشمه می گیرد و در جهت شمال غربی-جنوب شرقی وارد ریگ جن می شود. کوه ملا هادی در حاشیه ی جنوبی این ریگ قرار گرفته است.

- زمین شناسی

توده های عظیمی از تپه ها ی ماسه ای فعال و فاقد پوشش گیاهی را که منطقه ی وسیعی را می پوشاند ارگ (Erg) می نامند که در زبان عربی به آن"عرق" می گویند و در فارسی به ماسه زار یا "ریگ" معروف است. زیر بنای ریگ جن یک دشت فرسایش یافته است که در حال حاضر تپه های ماسع ای برخان و تپه های ماسه ای هرمی (قورد) آن را اشغال کرده است. تمام ریگ جن دارای رسوبات نمکی فراوان می باشد که عمده ی رسوبات و مواد فرسایشی آن از دامنه های فرسایش یافته البرز شکل گرفته است.

- تنوع زیستی

ناحیه ی وسیعی از ریگ جن فاقد پوشش گیاهی و پراکندگی جانوری است،هنوز از وضعیت پوشش گیاهی و حیات وحش کویر این منطقه اطلاعی در دست نیست. ولی در حواشی آن یعنی هموار سینه کوه در دهانه ی چاه گرگ و دهانه ی ظلمات وهمین طور دامنه های کافرکوه وجود جبیر و گور ایرانی گزارش شده است. در حاشیه ی شمالی دامنه ی کوه ملا هادی چند نمونه آگاهای سروزغی مشاهده شده است و همین طور در حاشیه ی آن از راه جندق چند نمونه عقرب صید گردیده است.

کویر مرکزی
کویر مرکزی یا چاله کویر در محدوده جغرافیایی 30/54 تا 57 درجه شرقی و 30/33 تا 30/35 درجه شمالی در مرکز فلات ایران قرار گرفته است . کویر مرکزی پهناورترین کویر ایران است که عرض آن در حدود 400 کیلومتر و طول آن 300 کیلومتر است . این کویر از شمال به دامنه های البرز مرکزی و شرقی و از غرب به جاده ارتباطی دامغان به جندق و کویر ریگ جن , از شرق به کوه های پیر حاجات و ازبک کوه و از جنوب به محور ارتباطی خور-طبس محدود می شود .
دقیقا مشخص نیست که کلمه کویر از چه زمانی وارد زبان پارسی شده است . بعضی معتقدند که کلمه کویر ریشه ای از کلمه کبیر عربی به معنای بزرگ دارد و دشت کویر به معنای دشتی بزرگ و پهناور است .از دیگر کلماتی که می تواند ریشه اصلی کلمه کویر باشد می توان به گوریا کور اشاره کرد . از آنجایی که این منطقه در زمانهای گذشته دارای گله های گورخر بوده است و کوردر زبان ساسانی به معنای سادهاست می توان به این نتیجه رسید که کویر از ریشه ساسانی کلمه کور گرفته شده است . همچنین کپه یا کفه در پارسی پهلوی به معنی فنجان یا کاسه بوده است و از آنجا که کویر مانند کاسه ای محصور به کوه های اطراف بوده می تواند وجه تسمیه کویر باشد . از دیگر کلمات می توان به کفره اشاره کرد که ریشه عربی دارد و کماکان در صحاری آفریقا به کویرهای آن اتلاق می شود .
زمین شناسان معتقدند که این کویر در زمانهای گذشته دریای کم عمقی به نامتیسبوده است که در مرور زمان و به علت گرمی هوا خشک شده است . در حاشیه شرقی این کویر در نزدیکی شهر بجستان روستایی به نام یونسی وجود دارد که ساکنین آن معتقدند یونس پیامبر(ع) در این دریا توسط نهنگ بلعیده شده است . وجود رسوبات لایه ای در این کویر فرضیه فوق را براحتی اثبات می کند.
قسمت عمده این کویر (بیشتر در نواحی جنوبی و مرکزی پوشیده از باتلاق و در حواشی شرقی پوشیده از تلماسه ها و یا تپه های شنی می باشد . در قسمتهای غربی, این کویر پوشیده از خاکهای رسی پف کرده عاری از پوشش گیاهی می باشد . ارتفاع متوسط این کویر از سطح آبهای آزاد درحدود 700 متر می باشد که پست ترین نقطه در حدود 650 متر در نواحی مرکزی متمایل به شمال و بلندترین ارتفاع در شمال دریاچه نمک خور و بیابانک در حدود 838 متر می باشد .
در روزگاران گذشته جاده کاروان گذری از طرود به عروسان وجود داشته که به مرور زمان اهمیت خود را از دست داده است . عدم وجود پوشش گیاهی در عمده پهنه این کویر و وجود زمینهای پست باعث شده که کوچکترین بارش سبب ایجاد باتلاقهای مهیبی در این کویر گردد . از این رو عبور از این کویر بدون مطالعات لازم و بررسی دقیق ماه های بارش به هیچ عنوان توصیه نمی شود .
داریوش سوم پس از شکست از اسکندر به این منطقه گریخت و سپس توسط محافظین خود در دشت کویر کشته شد .
دیگر محور ارتباطی که در زمان های گذشته کاروانیان از آن استفاده می کرده اند محور حلوان به عروسان بوده است که حتی در آن زمان نیز به ندرت و در مواقع ضرورت مورد استفاده قرار می گرفته .
سون هدین کویر نورد سوئدی 2 بار عرض این کویر را طی کرد . ابتدا مسیر کاروان گذر جندق به بیدستان و در برگشت مسیر طرود به عروسان . این دو محور نسبت به زمینهای اطراف 1 تا 2 متر مرتفعتر هستند . همین ارتفاع اندک باعث می شود که این راه ها نسبت به سایر مناطق زودتر خشک شوند .
در این کویر خاکهای زرد و همچنین نمک سیاه به وفور یافت می شود . قسمتی از زمینهای این کویر پوشیده از سوراخ هایی به شکل دهانه آتشفشان است که در اثر تبخیر سریع آب و پوکی جنس خاک ایجاد شده است . همچنین چندضلعی های نمک در قسمتهای جنوبی و مرکزی به وفور یافت می شوند .
میزان دمای هوا در گرمترین زمان در روز (ماه تیر) به حدود 60 درجه و در شب در حدود 25 تا 30 درجه می باشد . این اختلاف فاحش دما باعث خرد شدن کامل سنگها (گریه سنگ) می شود. در فصول سرما میزان دما در روز در حدود 13 تا 17 درجه ور در شب در حدود 0 تا 7- می باشد . میانگین بارندگی در این کویر در حدود 2 تا 5 میلیمتر در سال می باشد .

ویژگیها
مساحت دشت کویر در حدود 77،600 کیلومتر مربع است . در غرب این کویر دریاچه نمک قرار دارد . این بیابان یکی از قطبهای حرارتی زمین محسوب میشود . دمای آن در تابستان به 50 درجه میرسد و گاهی اختلاف دمای بین روز و شب به 70 درجه سانتیگراد میرسد .

مناطق و آبادی‌های کویر مرکزی ایران
ابیانه
بیانه روستایی در 40 کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنه کوه کرکس است. این روستا به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پرتنوعش از روستاهای استثنایی ایران است. ابیانه نقطه‌‏ای خوش منظره و خوش آب و هوا و دارای موقعیت طبیعی مساعدی است.
آران
شهرستان آران و بیدگل با جمعیتی بیش از 100 هزار نفر، با دو بخش مرکزی و کویرات. با سه دهستان و4 شهر (آران وبیدگل- نوش آباد- ابوزیدآباد- سفیدشهر)و پانزده روستا در شمالی‌ترین نقطه اصفهان واقع شده‌است. این شهرستان با وسعت 6051 کیلومتر مربع از شمال به دریاچه نمک و استان‌های سمنان و قم، از غرب به شهرستان کاشان، از جنوب به نطنز و از شرق به اردستان محدود و از طریق دو جاده اصلی به کاشان و شبکه راه‌های اصلی کشور مرتبط می‌شود. آب و هوای این منطقه گرم و خشک با تابستانهای گرم و سوزان و زمستانهای سرد و خشک بوده و حداکثر دمای هوا در تابستان به 48 درجه سانتیگراد و حداقل برودت هوا در زمستان به 7 -درجه سانتیگراد می‌رسد.به لحاظ کویری بودن منطقه، 1900 کیلومتر مربع (31 ? درصد مساحت شهرستان) در تپه‌های شنی قراگرفته که در اصطلاح محلی به آن بند ریگ می‌گویند. در اعماق و سطح زمینهای نواحی شمال شهرستان معادن غنی و فراوانی وجود دارد که مهم‌ترین آنها حوزه‌های وسیع نفت و دریاچه نمک با وسعت 2000 کیلومتر مربع می‌باشد.
انارک
نارَک، یکی از بخش‌های شهرستان نائین است که در شرق استان اصفهان در دل کویر واقع شده‌است.
جندق
جَندَق شهری در حاشیه? جنوبی دشت کویر ایران می‌باشد. شهر در شمال‌شرقی استان اصفهان با 34°0′ شمالی و 54°25′ شرقی واقع شده است. جندق از توابع بخش مرکزی شهرستان خور و بیابانک می‌باشد.

دیدنیهای کویر مرکزی
تخت عروس
تخت عروس در موقعیت 622 09/ 34 شمالی و 884 45/ 54 شرقی در استان اصفهان و در جنوب کویر بزرگ مرکزی ایران واقع شده است. در اصطلاح جغرافیایی تخت های مناطق کویری، به نقاطی اتلاق می شود که نسبت به زمینهای اطراف دارای ارتفاع زیادتری باشند و بلندترین نقطه آنها مانند یک تخت صاف و هموار باشد. وجود بادهای شدید در مناطق کویری و فرسایش بادی باعث شده که قله این تپه ها در اثر مرور زمان صاف و هموار شوند . همچنین باد خاک نرم را با خود حمل کرده و قلوه سنگها و سنگریزها را به جا گذاشته است.
در زمانهای گذشته از تختها به عنوان عوارض طبیعی راهنما استفاده می شده است. وجود علامتهای نشاندهنده مسیر بر بالای تخت عروس بیانگر این مطلب است. تختها به علت وسعت و ارتفاع قابل توجه در مناطق کویری عوارض طبیعی مناسبی برای جهت یابی و تعیین مسیر بوده اند.
علت نامگذاری این منطقه به تخت عروس وجود مناظر زیبا بر بالای این تخت می باشد. در فرهنگ کویر نشینان، عروس نماد زیبایی و وجاهت است. مردمان حاشیه کویر به مناطق زیبا لقب عروس میداده اند. نامهایی چون روستای عروسان در شرق مصر و تخت عروس از جمله این نامگذاری ها می باشند.
تخت عروس یکی از زیباترین مناطق کویری ایران می باشد. در بالای تخت عروس در منظره جنوبی تپه های شن روان ، چال سلکنون و روستای مصر قابل رویت هستند. در منظره شمالی نیز تپه های وسیع شنهای روان، تخت شورو در شمال غربی، کوههای دامغان،قله دماوند در صورت صاف بودن هوا و باتلاقهای کویر مرکزی قابل رویت هستند. در قسمت غربی تخت عروس تپه شنی بسیار بلندی قرار دارد که در صورت صعود به آن می توانید از موبایل نیز استفاده کنید.
پوشش گیاهی تخت عروس اغلب گیاهان شور پسند مانند تاق، ترخ، اسفند و نسی می باشد. این پوشش بسیار ضعیف است . وجود سنگریزه های فراوان در بالای تخت نشانگر وجود بادهای شدید در بالای تخت می باشد. باد غالب در این منطقه جهتی غربی-شرقی دارد که از شکل تپه های شنی قابل تشخیص است.
مناظر دیدنی تخت عروس آنچنان بدیع و زیباست که هر بینندهای را محسور میکند. برای رسیدن به تخت عروس باید از روستای مصر به سمت شمال حرکت کرد. بعد از گذر از روستای فرحزاد وارد دو راهی چال سلکنون شد و پس از طی مسافتی در حدود 3 کیلومتر وارد دو راهی دریاچه چال سلکنون شد. در این قسمت باید از چند تل شن عبور کرد. پس از عبور از دیواره شنی دریاچه نمک سلکنون و تخت عباس در قسمت شرق قابل رویت هستند. مسیر را به سمت شمال ادامه دهید تا پس از طی 6 کیلومتر و عبور از 2 چال به تخت عروس برسید. برای بالا رفتن از تخت با خودروهای 4wd از حاشیه جنوبی تخت مسیر اوریب برای کاهش شیب به سمت شرق را انتخاب کنید و پس از رسیدن به انتهای تخت به سمت غرب تغییر مسیر دهید.

تخت عباسی
تخت عباسی در موقعیت 959 07/ 34 شمالی و 282 47/ 54 شرقی در استان اصفهان و در جنوب کویر بزرگ مرکزی ایران واقع شده است. در اصطلاح جغرافیایی تخت های مناطق کویری، به نقاطی اتلاق می شود که نسبت به زمینهای اطراف دارای ارتفاع زیادتری باشند و بلندترین نقطه آنها مانند یک تخت صاف و هموار باشد. وجود بادهای شدید در مناطق کویری و فرسایش بادی باعث شده که قله این تپه ها در اثر مرور زمان صاف و هموار شوند . همچنین باد خاک نرم را با خود حمل کرده و قلوه سنگها و سنگریزها را به جا گذاشته است.
در زمانهای گذشته از تختها به عنوان عوارض طبیعی راهنما استفاده می شده است. تختها به علت وسعت و ارتفاع قابل توجه در مناطق کویری عوارض طبیعی مناسبی برای جهت یابی و تعیین مسیر بوده اند.
در بالای تخت عباسی در منظره غربی و جنوبی تپه های شن روان ، چال سلکنون و روستای مصر و فرحزاد قابل رویت هستند. در منظره شمالی تخت عروس و در منطره شرقی دریاچه نمک سلکنون قابل رویت هستند.
تخت عباسی فاقد پوشش گیاهی است و وجود انبوه سنگریزه ها، نشانگر وجود بادهای شدید در این منطقه است. باد غالب در این منطقه باد غربی-شرقی است که از فرم تپه های شنی نزدیک به تخت عباس قابل تشخیص است.
برای رسیدن به تخت عباسی باید از روستای مصر به سمت شمال حرکت کرد. بعد از گذر از روستای فرحزاد وارد دو راهی چال سلکنون شد و پس از طی مسافتی در حدود 3 کیلومتر وارد دو راهی دریاچه چال سلکنون شد. در این قسمت باید از چند تل شن عبور کرد. پس از عبور از دیواره شنی دریاچه نمک سلکنون و تخت عباس در قسمت شرق قابل رویت هستند. مسیر را به سمت شمال شرقی ادامه دهید تا پس از طی 2 کیلومتر به تخت عباسی برسید. برای بالا رفتن از تخت با خودروهای 4wd از حاشیه جنوبی تخت و همچنین از حاشیه شمال غربی تخت که دارای شیب ملایمتری هستند استفاده کنید

منوچهر جالی می نویسد:

« نرگس نه تنها اینهمانی با چشم دارد ، بلکه در بندهش ، بخش نهم ، اینهمانی با ماه دارد . در واقع ، نرگس ، نماد هلال ماه بوده است ، که درخودش ، خوشه پروین را دارد . هلال ماه ، به درون خودش می نگرد ، تا زیبائی درون خودش را تماشا کند . نام دیگر خوشه پروین یا ثریا ، نرگسه چرخ است . پیش از آمدن میترائیسم و دین زرتشتی ، ایرانیان به گونه ای دیگر، در باره آفرینش جهان میاندیشیدند . در میترائیسم ، میتراس ، جهان را با بریدن با تیغ آهنی ، جهان را میآفرید . در دین زرتشتی ، اهورا مزدا ، جهان را میآفرید . ولی در فرهنگ ایران ، هلال ماه را زهدان آسمان میدانستند ، و وقتی که خوشه پروین (نرگسه چرخpleiade ) در هلال ماه( نرگس) یعنی در زهدان آسمان قرارمیگرفت ( ماه پروین= قوناس ) ، ازاین اقتران ماه با پروین ، جهان زاییده میشد . این بود که در معماری ، ایرانیها روی سقف اطاقشان ، نقش نرگس را میزدند . خوشه پروین که نرگسه باشد در هلال ماه که نرگس باشد ، قرارمیگرفت . برپایه این تصویر ، به آنچه ما امروزه ساندویچ میگوئیم ، ایرانیان ، نرگسه یا بزم آورد میگفتند ، و درخراسان ، بدان نرگس سفره میگفتند که خوراک گوشت و تخم مرغ پخته در نان نازک پیچیده میسد و عربان بدان « نرجسیه » میگفتند . البته چشم نیز، مردمک چشم را درمیان خود پیچیده بود . این خوشه پروین ، تخمهای گیتی بودند . درخوشه پروین ، یک ستاره ناپیدا بود که بهمن ، شمرده میشد ، و شش ستاره دیگر ، تخم هائی بودند که درشکم ماه تبدیل به ابر(  سیمرغ ) و آب و زمین و گیاه و جانورو انسان ( جمشید ) میشد .

این بود که نگرش هلال ماه به درونش که تخم های گیتی بودند ، بسیار اهمیت داشت . خوشه پروین که تخم های گیتی باشند و هلال ماه که زهدان جهان باشد ، درنگرش به همدیگر، عاشق زیبائی هم میشدند ، و ازاین دیدن زیبائی و عشق و مستی ، که دراثر این زیبائی ایجاد میشد ، جهان پیدایش مییافت . اینست که ماه ، که نرگس باشد ، به پروین که نرگس باشد ، یعنی به خودش نگاه میکرد و عاشق خودش میشد و زیبائی گیتی را میدید . ماه ، بوسه بر دهان خود میداد . دهانی از زیبائی بتانی که درضمیرش داشت ، باز میماند.»

برخی گفتارهای مرتبط:

جمکران ـ مفرد کهلان

روزگاری عرصه وسیعی از خاک مقدس ایران پوشیده از جنگل و باغهای زیبا و پر ثمر بود. میوه های گوناگون و جالیزهای متنوع با الوان و رایحه های دل انگیز خاک ایران را سرشار میساخت.  در این دوران ، راه رسیدن به جزیره ایزدان(ملکوت) نزدیک بود و آمد و شد بین آدمیان و جهانهای نهان، به آسانی میسر میشد. مردم از نعمات الهی که بدیشان ارزانی می شد مسرور بوده و شکر گزار  نعمات خداوندبودند، تا اینکه....

داستان تبدیل بزرگترین باغ الهی  روی زمین به دشتی لم یزرع و بی حاصل که امروزه آن را با نامان دشت کویر و کویر لوت می شناسیم را در نوشتاری تحت عنوان «یادگار سلیمان» خواهید خواند .

منبع دادستان ذیل: http://www.tahoordanesh.com/page.php?pid=13395

خداوندبعد از بیان نعمتهاى مهمى که خداوند به داود و سلیمان ارزانى داشت، و قیام این دو پیامبر به وظیفه شکرگزارى، سخن از قوم دیگرى به میان مى آورد که در نقطه مقابل آنها قرار داشتند، و شاید در همان زمان و یا کمى بعد از آن مى زیستند، قومى بودند که خدا انواع نعمتها را به آنها بخشید، ولى راه کفران را در پیش گرفتند، و خدا نعمتهاى خود را از آنها سلب کرد، و چنان پراکنده و در بدر شدند که ماجراى زندگى آنها درس عبرتى براى جهانیان شد و آنها" قوم سبا" بودند. قرآن مجید سرگذشت عبرت انگیز آنها را ضمن پنج آیه بیان کرده، و به قسمت مهمى از جزئیات و خصوصیات زندگى آنها در همین پنج آیه مختصر اشاره کرده است: «لقد کان لسبإ فى مسکنهم ءایة جنتان عن یمین و شمال کلوا من رزق ربکم و اشکروا له بلدة طیبة و رب غفور* فأعرضوا فأرسلنا علیهم سیل العرم و بدلناهم بجنتیهم جنتین ذواتى أکل خمط و أثل و شى ء من سدر قلیل* ذالک جزیناهم بما کفروا و هل نجازى إلا الکفور* و جعلنا بینهم و بین القرى التى بارکنا فیها قرى ظاهرة و قدرنا فیها السیر سیروا فیها لیالى و أیاما ءامنین* فقالوا ربنا باعد بین أسفارنا و ظلموا أنفسهم فجعلناهم أحادیث و مزقناهم کل ممزق إن فى ذالک لایات لکل صبار شکور* و لقد صدق علیهم إبلیس ظنه فاتبعوه إلا فریقا من المؤمنین» ترجمه: همانا براى [مردم] سبأ در محل سکونتشان نشانه [رحمتى] بود دو باغستان داشتند در جانب راست و چپ، [گفتیم:] از روزى پروردگارتان بخورید و او را شکر کنید که شهرى است پاکیزه و پروردگارى آمرزگار. ولى روى گردانیدند پس بر آنها سیل ویرانگر فرستادیم، و دو باغستان آنها را به دو باغى با میوه هاى تلخ و شورگز و اندکى از درخت سدر مبدل ساختیم. این [عقوبت] را به [سزاى] کفرانشان به آنها دادیم و آیا جز ناسپاس را مجازات مى کنیم؟ و میان آنها و میان شهرهایى که در آنها برکت نهاده بودیم، آبادى هایى پیدا [و نزدیک به هم] پدید آوردیم، و در آنها سیر و سفر را به اندازه کردیم [و فاصله ها برابر بود، و گفتیم:] شب ها و روزها به ایمنى در آنها سفر کنید. ولى [این مردم ناسپاس] گفتند: پروردگارا! میان سفرهایمان دورى افکن [تا درویش و غنى متمایز شوند]، و بر خویشتن ستم کردند پس آنها را افسانه هایى [عبرت آموز] گردانیدیم، و سخت تار و مارشان کردیم. قطعا در این [ماجرا] براى هر صبر پیشه ى سپاسگزارى عبرت هاست. و همانا شیطان گمان خود را در مورد آنها راست یافت، و جز گروهى از مؤمنان، همه از او پیروى کردند. (سبأ، 15-20 ).

وضع جغرافیایى سبا و اجمال داستان مردم آن:
به طورى که از قرآن و روایات اسلامى و همچنین تواریخ استفاده مى شود آنها جمعیتى بودند که در جنوب جزیره عربستان مى زیستند، داراى حکومتى عالى و تمدنى درخشان بودند.کشور یمن در جنوب غربى شبه جزیره عربستان قرار دارد و از زمان هاى قدیم بین کشورهاى بزرگ آن زمان بر سر تصرف آن ناحیه جنگ و اختلاف بوده است و یک بار هم در زمان ساسانیان به دست ایرانیان افتاد. گاهى هم دولت هاى خود مختارى در آن جا تشکیل مى شد، از آن جمله به گفته یکى از دانشمندان، در حدود سال 850 قبل از میلاد، ملوک سبا در یمن دولتى تشکیل دادند که بیش از ششصد سال حکومتشان طول کشید و از آثار و اکتشافاتى که این اواخر به دست آمده و اکنون در موزه هاى اروپا نمونه ها آن موجود است، معلوم شده که مردم سبا از عالى ترین تمدن ها بر خوردار بوده اند و در ساختن ظروف طلا و نقره و بناهاى باشکوه و آبادى و نزیین شهرها مهارتى کامل داشته اند.
از کارهاى مهم پادشاهان سبا که با نبودن وسایل امروزى انجام داده اند، ساختن سد ماءرب است و ماءرب پایتخت سلاطین سبا بود. این شهر در دامنه دره اى قرار داشت که بالاى آن کوه هاى بزرگى وجود داشت. در آن دره، تنگه اى کوهستانى و در دو طرف آن تنگه، دو کوه معرو به کوه بلق است که فاصله آن ها ششصد قدم است. خاک یمن پهناور و حاصل خیز بود، ولى در آن جا هم مانند سایر نقاط عربستان، آب کمیاب بود و رودخانه هاى مهمى نداشت و گاه گاهى بر اثر باران هاى فصلى، سیلى بر مى خاست و در دشت پهناور به هدر مى رفت، از این رو مردم یمن به فکر ساختن سد افتادند تا زیادى آب باران رادرپشت آن سدها ذخیره کنند و در فصل تابستان از آن ها استفاده نمایند.
طبق این فکر و چنان چه برخى گفته اند: سدهاى بسیارى ساختند و مهم ترین آن ها، سد ماءرب در فاصله دو کوه بلق بود که طبق اصول هندسى، در دو طرف آن دریچه هایى براى استفاده از آب سد قرار دادند و در اوقات لازم مى توانستند به وسیله آن دریچه ها آب را کم و زیاد کنند. مارب (بر وزن مغرب) شهرى بود که در انتهاى یکى از این دره ها قرار داشت، و سیلهاى عظیم کوه هاى" صراة" از کنار آن مى گذشت، در دهانه این دره و دامنه دو کوه" بلق" سد عظیم و نیرومندى بنا کردند، و مجارى مختلف آب در آن ایجاد کرده بودند، به قدرى ذخیره آب پشت سد زیاد شد که با استفاده از آن توانستند باغهاى بسیار زیبا، و کشتزارهاى پر برکت در دو طرف مسیر رودخانه اى که به سد منتهى مى شد ایجاد کنند.طول این سد به گفته مورخان، در حدود هشت صد قدم و عرض آن حدود پنجاه قدم بود. بعد از ساختن این سد، دو طرف آن بیابان به شهرهاى سر سبزى تبدیل شد که به گفته بعضى مجموعا سیزده شهر بود و آن ریگ هاى سوزان، به باغ جنان مبدل گشت و درباره توصیف آن شهرها و فراوانى نعمت در آن جا سخن هاى اغراق آمیزى گفته اند: به گفته برخى، کسى که در آن باغ ها قدم مى گذشت، درختان میوه آن طورى بود که ده بوز راه، رنگ آفتاب را نمى درد و این راه بسیار رادر زیر سایه درختان خرم و پر میوه طى مى کرد. برخى گفته اند: زن ها زنبیل ها را روى سر مى گذاشتند و چون چند قدم از زیر درختان مى گذشتند، زنبیل هاشان پر از میوه مى شد.به هر صورت بر اثر بستن آن سدها، از هواى لطیف و میوه هاى فراوان و آب هاى روان و سایر نعمت هاى بى حساب آن جا استفاده مى کردند و البته شایسته بود که مردم سبا در برابر آن همه نعمت بى کران که خداوند به ایشان بخشیده بود سپاس گزارى کند و خدایى را که از آن بى چارگى و گرسنگى نجاتشان داده بود شکر گویند، ولى اندک اندک غفلت برآن ها چیره گشت و به سرکشى و خود پرستى دچار شدند. وفور نعمت آمیخته با امنیت محیطى بسیار مرفه براى زندگى پاک آماده ساخته بود، محیطى مهیا براى اطاعت پروردگار، و تکامل در جنبه هاى معنوى. اما آنها قدر این همه نعمت را ندانستند، خدا را به دست فراموشى سپردند، و به کفران نعمت مشغول شدند، به فخرفروشى پرداختند و به اختلافات طبقاتى دامن زدند.خداى تعالى براى ارشاد و هدایتشان پیمبرانى فرستاد، ولى آن مردم به جاى این که سخنان پیمبران الهى را بشنوند و به موعظه ها و نصیحت هاشان گوش دل فرا دهند، به تکذیب آن ها پرداخته و در خوش گذرانى و شهوت رانى غرق گشتند و شاید مانند سایر ملت هاى سرکش و شهوت ران که انبیا را سد راه لذت و شهوت خود مى دیدند به آزار آنها نیز کوشیدند و بدین ترتیب مستحق عذاب الهى گشتند.خداى تعالى سیل عرم را بر آن سد بزرگ گماشت تا آن را ویران ساخت و آب، تمام دشت و باغ ها و خان ها ر بگرفت و همه را ویران کرد و پس از چندى آن وادى خرم را به صحراى خشک و سوزان تبدیل کرد و به جاى آن همه درختان میوه و باغ ها سر سبز، چند درخت اراکو درخت شوره گزو اندکى درخت سدربه جاى ماند و آن بلبلان خوش الحان جاى خود را به فغان بومان سپردند.
در بعضى از تواریخ آمده است موشهاى صحرایى دور از چشم مردم مغرور و مست به دیواره این سد خاکى روى آوردند، و آن را از درون سست کردند، ناگهان باران شدیدى بارید و سیلاب عظیمى حرکت کرد، دیواره هاى سد که قادر به تحمل فشار سیلاب نبود یک مرتبه در هم شکست، و آبهاى بسیار زیادى که پشت سد متراکم بود ناگهان بیرون ریخت، و تمام آبادیها، باغها، کشتزارها و زراعتها، و چهار پایان را تباه کرد، و قصرها و خانه هاى مجلل و زیبا را یکباره ویران نمود، و آن سرزمین آباد را به صحرایى خشک و بى آب و علف مبدل ساخت، و از آن همه باغهاى خرم و اشجار بارور تنها چند درخت تلخ" اراک" و" شورگز" و اندکى درختان" سدر" بجاى ماند، مرغان غزلخوان از آنجا کوچ کردند، و بومها و زاغان جاى آنها را گرفتند.

تفسیر آیات مربوط به داستان قوم سبا
خداوند در آیه نخست مى گوید:" براى قوم سبا در محل سکونتشان نشانه اى از قدرت الهى بود" (لقد کان لسبإ فی مسکنهم آیة). این آیت بزرگ الهى از اینجا سرچشمه مى گرفت که قوم سبا با استفاده از شرائط خاص مکانى و چگونگى کوه هاى اطراف آن منطقه و هوش سرشار خدا داد، توانستند سیلابهایى را که جز ویرانى نتیجه اى نداشت، در پشت سدى نیرومند متمرکز کنند، و به وسیله آن کشورى بسیار آباد بسازند، چه آیت بزرگى که عامل ویرانى تبدیل به مهمترین عامل عمران گردد؟
در اینکه" سبا" (بر وزن سبد) نام کیست؟ و چیست؟ در میان مورخان گفتگوست ولى معروف این است که" سبا" نام پدر اعراب" یمن" است، و طبق روایتى که از پیامبر گرامى اسلام ص نقل شده مردى بود بنام" سبا" که ده فرزند از او متولد شد، و از هر کدام از آنها قبیله اى از قبائل عرب در آن سامان به وجود آمدند. بعضى" سبا" را نام سرزمین یمن یا منطقه اى از آن دانسته اند، ظاهر قرآن مجید در داستان" سلیمان" و" هدهد" در سوره" نمل" نیز نشان مى دهد که" سبا" نام مکانى بوده است، آنجا که مى گوید و جئتک من سبإ بنبإ یقین:" من از سرزمین سبا خبر قاطعى براى تو آوردم" (نمل- 22).
در حالى که ظاهر آیه مورد بحث این است که سبا قومى بوده اند که در آن منطقه مى زیسته اند، زیرا ضمیر جمع مذکر (هم) به آنها باز گشته است.ولى منافاتى میان این دو تفسیر نیست، زیرا ممکن است سبا در ابتدا نام کسى بوده، سپس تمام فرزندان و قوم او به آن نام نامیده شده اند، و بعد این اسم به سرزمین آنها نیز منتقل گردیده. سپس قرآن به شرح این آیت الهى که در اختیار قوم سبا قرار داشت پرداخته چنین مى گوید:" دو باغ (بزرگ) بود از طرف راست و چپ" (جنتان عن یمین و شمال). ماجرا چنین بود که قوم سبا توانستند با سد عظیمى که در میان کوه هاى مهم آن ناحیه بر پا ساختند سیلابهاى فراوانى را که موجب ویرانى مى گشت یا لا اقل در بیابانها بیهوده تلف مى شد، در پشت آن سد عظیم ذخیره کنند، و با ایجاد دریچه هایى در سد استفاده از آن مخزن عظیم آب را تحت کنترل خود قرار دهند و به این ترتیب سرزمینهاى وسیع و گسترده اى را زیر کشت در آورند. اشکالى را که فخر رازى در اینجا نقل کرده که وجود دو باغ چیز مهمى نیست که به عنوان آیه از آن یاد شود، و سپس به پاسخ آن پرداخته، به نظر ما اساسا قابل طرح نیست، چرا که آنها دو باغ ساده معمولى نبودند، بلکه یک رشته باغهاى به هم پیوسته در دو طرف نهر عظیمى بود که از آن سد بزرگ آبیارى مى شد، و به قدرى پر برکت بود که در تواریخ آمده اگر کسى سبدى بر روى سر مى گذاشت و در فصل میوه از زیر درختان عبور مى کرد آن قدر میوه در آن مى ریخت که بعد از مدت کوتاهى سبد پر مى شد! آیا سیلابى که مایه خرابى است اینچنین مایه آبادانى شود عجیب نیست؟ آیا این آیت بزرگ خداى محسوب نمى شود؟

علاوه بر همه اینها امنیت فوق العاده اى بر آن سرزمین سایه افکن بود که آن خود نیز از آیات حق محسوب مى شد، چنان که قرآن بعد به آن اشاره خواهد کرد.سپس مى افزاید: ما به آنها گفتیم از این روزى فراوان پروردگارتان بخورید که این شکر او را بجا آورید (کلوا من رزق ربکم و اشکروا له).
" شهرى است پاکیزه و پروردگارى آمرزنده مهربان" (بلدة طیبة و رب غفور). این جمله کوتاه مجموعه نعمتهاى مادى و معنوى را به زیباترین وجهى منعکس ساخته از نظر نعمتهاى مادى سرزمین پاک و پاکیزه داشتند، پاک از آلودگیهاى گوناگون، از دزدان و ظالمان، از آفات و بلاها، از خشکسالى و قحطى، از ناامنى و وحشت، و حتى گفته مى شود از حشرات موذى نیز پاک بود.هوایى پاک و نسیمى فرح افزا داشت، و سرزمینى حاصلخیز و درختانى پر بار و اما از نظر نعمت معنوى غفران خداوند شامل حال آنها بود، از تقصیر و کوتاهى آنها صرفنظر مى کرد، و آنها را مشمول عذاب و سرزمینشان را گرفتار بلا نمى ساخت. اما این ناسپاس مردم قدر این همه نعمت را ندانستند از بوته آزمایش سالم بیرون نیامدند، راه کفران و اعراض را پیش گرفتند، و خداوند نیز آنها را سخت گوشمالى داد.لذا در آیه بعد مى فرماید:" آنها از خدا روى گردان شدند" (فأعرضوا) نعمتهاى خدا را ناچیز شمردند، عمران و آبادى و امنیت را ساده انگاشتند، از یاد حق غافل شدند، و مست نعمت گشتند، اغنیاء بر تهیدستان فخرفروشى کردند، و آنها را مزاحم حال خویش پنداشتند که شرح آن در آیات بعد خواهد آمد.
اینجا بود که شلاق مجازات بر پیکر آنها نواخته شد، چنان که قرآن مى گوید:" ما سیل وحشتناک و بنیان کن را بر آنها فرستادیم" و سرزمین آباد آنها به ویرانه اى مبدل شد (فأرسلنا علیهم سیل العرم)." عرم" در اصل از" عرامة" (بر وزن علامه) به معنى خشونت و کج خلقى و سختگیرى است، و توصیف سیلاب به آن اشاره به شدت خشونت و ویرانگرى آن است، و تعبیر به" سیل العرم" به اصطلاح از قبیل اضافه موصوف به صفت است.بعضى" عرم" را به معنى موشهاى صحرایى گرفته اند که بر اثر رخنه در این سد مایه ویرانى آن شد (مساله نفوذ موشها در سد گرچه قابل قبول است به طورى که بعدا شرح خواهیم داد اما تعبیر آیه تناسب چندانى با این معنى ندارد).در" لسان العرب" در ماده" عرم" معانى مختلفى آمده از جمله: سیلاب طاقت فرسا، موانعى که در میان دره ها براى مهار کردن آب مى سازند و همچنین موش بزرگ صحرایى. ولى از همه مناسبتر همان معنى اول است و در تفسیر على بن ابراهیم نیز روى آن تکیه شده است.
سپس قرآن وضع بازپسین این سرزمین را چنین توصیف مى کند:" ما دو باغ وسیع و پر نعمت آنها را به دو باغ بى ارزش با میوه هاى تلخ و درختان بى مصرف" شوره گز" و اندکى از درخت سدر مبدل ساختیم" (و بدلناهم بجنتیهم جنتین ذواتی أکل خمط و أثل و شی ء من سدر قلیل)." اکل" به معنى هر گونه ماده خوراکى است." خمط" (بر وزن عمد) به معنى گیاه تلخ است." اثل" (بر وزن اصل) به معنى درخت" شوره گز" است.و به این ترتیب بجاى آن همه درختان خرم و سرسبز، مشتى درخت بیابانى وحشى و بسیار کم ارزش که شاید مهمترین آنها همان درخت سدر بود که آن هم به مقدار کم در میان آنها وجود داشت باقى ماند (تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل، که چه بر سر آنها و سرزمین آبادشان آمد؟). ممکن است بیان این سه نوع درخت که در آن سرزمین ویران باقى ماند اشاره به سه گروه مختلف بوده باشد که بخشى از این درختان زیانبخش بود، و بعضى بى مصرف، و بعضى بسیار کم منفعت بود. در آیه بعد به عنوان یک نتیجه گیرى با صراحت مى گوید:" این مجازاتى بود که ما به خاطر کفرانشان قائل شدیم" (ذلک جزیناهم بما کفروا). اما براى اینکه تصور نشود این سرنوشت مخصوص به این گروه بود، بلکه عمومیت آن نسبت به همه کسانى که داراى اعمال مشابهى هستند مسلم است چنین مى افزاید: " آیا جز کفران کنندگان را به چنین مجازاتى گرفتار مى سازیم"؟ (و هل نجازی إلا الکفور).

چنان آنها را متلاشى کردیم که ضرب المثل شدند!
خداوند مى فرماید: سرزمین آنها را تا آن حد آباد کردیم که نه تنها شهرهایشان را غرق نعمت ساختیم بلکه" میان آنها و سرزمینهایى را که برکت به آن داده بودیم شهرها و آبادیهایى آشکار قرار دادیم" (و جعلنا بینهم و بین القرى التی بارکنا فیها قرى ظاهرة). در حقیقت در میان آنها و سرزمین مبارک آبادیهاى متصل و زنجیره اى وجود داشت، و فاصله این آبادیها به اندازه اى کم بود که از هر یک دیگرى را مى دیدند (و این است معنى" قرى ظاهرة"- آبادیهاى آشکار). بعضى از مفسران" قرى ظاهره" را طور دیگرى تفسیر کرده اند، گفته اند:اشاره به آبادیها است که درست در مسیر راه بطور آشکار قرار داشته، و مسافران به خوبى مى توانستند در آنها توقف کنند، و یا اینکه این آبادیها بر بالاى بلندى قرار داشته و براى عابرین ظاهر و آشکار بوده. اما در اینکه منظور از" سرزمینهاى مبارک" کدام منطقه است غالب مفسران آن را به سرزمین شامات (شام و فلسطین و اردن) تفسیر کرده اند، چرا که این تعبیر در باره همین سرزمین در آیه اول سوره اسراء و 81 انبیاء آمده است. ولى بعضى از مفسران احتمال داده اند که منظور آبادیهاى" صنعاء" یا" مارب" بوده باشد که هر دو در منطقه یمن واقع شده است، و این تفسیر بعید نیست زیرا فاصله بین" یمن" که در جنوبى ترین نقطه جزیره عربستان است و با" شامات" که در شمالى ترین نقطه قرار دارد به قدرى زیاد است و از بیابانهاى خشک و سوزان پوشیده بوده است که تفسیر آیه به آن بسیار بعید به نظر مى رسد، و در تواریخ نیز نقل نشده است، بعضى نیز احتمال داده اند که منظور از سرزمینهاى مبارک سرزمین" مکه" باشد، که آن هم بعید است. این از نظر آبادى، ولى از آنجا که تنها عمران کافى نیست، و شرط مهم و اساسى آن" امنیت" است اضافه مى کند" ما در میان این آبادیها فاصله هاى مناسب و نزدیک مقرر کردیم" (و قدرنا فیها السیر). و به آنها گفتیم:" در میان این قریه ها شبها و روزها در این آبادیها در امنیت کامل مسافرت کنید" (سیروا فیها لیالی و أیاما آمنین).

به این ترتیب آبادیها فواصل متناسب و حساب شده اى داشت، و از نظر حمله وحوش و درندگان بیابان، یا سارقین و قطاع الطریق نیز در نهایت امنیت بود، به گونه اى که مردم مى توانستند بدون زاد و توشه و مرکب، بى آنکه احتیاج به حرکت دستجمعى و استفاده از افراد مسلح داشته باشند، بدون هیچ خوف و ترس از جهت ناامنى راه یا کمبود آب و آذوقه به مسیر خود ادامه دهند. در اینکه جمله سیروا فیها ... (در این آبادیها سیر کنید ...) به وسیله چه کسى به آنها ابلاغ شد، دو احتمال وجود دارد: یکى اینکه به وسیله پیامبران آنها به آنها ابلاغ شد، و دیگر اینکه زبان حال آن سرزمین آباد و جاده هاى امن و امان همین بود.مقدم داشتن" لیالى" (شبها) بر" ایام" (روزها) ممکن است از این جهت باشد که مهم وجود امنیت در شبهاست هم امنیت از نظر دزدان راه و هم وحوش بیابان، و گرنه تامین امنیت در روز آسانتر است.اما این مردم ناسپاس در برابر آن همه نعمتهاى بزرگ الهى که سرتاسر زندگانى آنها را فراگرفته بود- مانند بسیارى دیگر از اقوام متنعم- گرفتار غرور و غفلت شدند، مستى نعمت و کمى ظرفیت آنها را بر آن داشت که راه ناسپاسى پیش گیرند، از مسیر حق منحرف شوند و به دستورات الهى بى اعتنا گردند. از جمله تقاضاهاى جنون آمیز آنها اینکه از خداوند تقاضا کردند که در میان سفرهاى آنها فاصله افکند،" گفتند: پروردگارا! میان سفرهاى ما دورى بیفکن" تا بینوایان نتوانند دوش به دوش اغنیاء سفر کنند! (فقالوا ربنا باعد بین أسفارنا). منظورشان این بود که در میان این قریه هاى آباد فاصله اى بیفتد و بیابانهاى خشکى پیدا شود، به این جهت که اغنیاء و ثروتمندان مایل نبودند افراد کم در آمد همانند آنها سفر کنند، و به هر جا مى خواهند بى زاد و توشه و مرکب بروند! گویى سفر از افتخارات آنها و نشانه قدرت و ثروت بود و مى بایست این امتیاز و برترى همیشه براى آنان ثبت شود! و یا اینکه راحتى و رفاه آنها را ناراحت کرده بود، همان گونه که بنى- اسرائیل از" من" و" سلوى" (دو غذاى آسمانى) خسته شدند و تقاضاى پیاز و سیر و عدس از خدا کردند!
بعضى نیز احتمال داده اند جمله باعد بین أسفارنا اشاره به این است به قدرى راحت طلب شدند که دیگر حاضر به مسافرت براى استفاده از مراتع به منظور دامدارى و یا تجارت و زراعت نبودند و از خدا تقاضا کردند که همیشه در وطن به مانند و فاصله هاى زمانى سفرهایشان زیاد شود! ولى تفسیر اول از همه بهتر به نظر مى رسد. به هر حال" آنها با این عملشان به خودشان ستم کردند" (و ظلموا أنفسهم).، اگر فکر مى کردند به دیگران ستم مى کردند در اشتباه بودند، خنجرى برداشته بودند و سینه خود را مى شکافتند، و دود همه این آتشها در چشم خودشان فرو رفت.قرآن به دنبال این جمله که در باره سرنوشت دردناک آنها بیان مى کند، مى گوید: چنان آنها را مجازات کردیم، و زندگانیشان را در هم پیچیدیم که" آنها را سرگذشت و داستان و اخبارى براى دیگران قرار دادیم"! (فجعلناهم أحادیث). از آن همه زندگانى با رونق و تمدن درخشان و گسترده چیزى جز اخبارى بر سر زبانها، و یادى در خاطره ها، و سطورى بر صفحات تاریخها باقى نماند،" و آنها را سخت متلاشى و پراکنده ساختیم" (و مزقناهم کل ممزق). چنان سرزمین آنها ویران گشت که توانایى اقامت از آنان سلب شد، و براى ادامه زندگى مجبور شدند هر گروهى به سویى روى آورند، و مانند برگهاى خزان که بر سینه تند باد قرار گرفته هر کدام به گوشه اى پرتاب شدند، آن چنان که پراکندگى آنها به صورت" ضرب المثل" در آمد که هر گاه مى خواستند بگویند فلان جمعیت سخت متلاشى شدند مى گفتند" تفرقوا ایادى سبا"! (همانند قوم سبا و نعمتهاى آنها پراکنده شده اند!). به گفته بعضى از مفسران قبیله" غسان" به شام رفتند و" اسد" به عمان و" خزاعه" به سوى تهامه و طایفه" انمار" به یثرب .و در پایان آیه مى فرماید:" قطعا در این سر گذشت آیات و نشانه هاى عبرتى است براى صبر کنندگان و شکرگزاران" (إن فی ذلک لآیات لکل صبار شکور).

یک اعجاز تاریخى قرآن
قرآن مجید داستان" قوم سبا" را در آیات فوق آورده است، و مدتها بود که مورخان جهان از وجود چنین قوم و چنان تمدنى اظهار بى اطلاعى مى کردند. جالب اینکه مورخان قبل از اکتشافات جدید، نامى از سلسله ملوک سبا و تمدن عظیم آنها نمى بردند، و " سبا" را فقط شخص فرضى مى دانستند که پدر مؤسس دولت " حمیر" بود، در حالى که در قرآن یک سوره به نام این قوم است و به یکى از مظاهر تمدن آنها که بناى سد تاریخى مارب است اشاره مى کند، اما پس از کشف آثار تاریخى این قوم در یمن عقیده دانشمندان دگرگون شد. علت اینکه آثار تمدن سبا تا این اواخر استخراج نشده بود، دو چیز بود:

یکى صعوبت راه و گرماى شدید هوا، و دیگر بدبینى سکنه این نواحى نسبت به بیگانگان، که اروپائیان ناآگاه و بى خبر گاهى از آن تعبیر به توحش مى کردند، تا اینکه عده معدودى از باستان شناسان بخاطر علاقه شدیدى که نسبت به کشف اسرار آثار سبا داشتند توانستند به قلب شهر" مارب" و نواحى آن وارد شوند، و از آثار و خطوط و نقوش فراوانى که بر روى سنگها ثبت شده بود نمونه بردارى کنند، و از آن پس گروه هایى پشت سر هم در قرن 19 میلادى به آنجا راه یافتند، و آثار گرانبهایى از آنجا با خود به اروپا بردند، و از مجموعه این نقوش و خطوط و آثار دیگر که به هزار نقش بالغ مى شد به جزئیات تمدن این قوم و حتى تاریخ بناى سد مارب و خصوصیات دیگر پى بردند، و براى غربیان ثابت شد که آنچه را قرآن در این زمینه بیان کرده، یک افسانه نیست، بلکه یک واقعیت تاریخى است که آنها از آن بیخبر بودند به طورى که الان نقشه هایى را توانسته اند از این سد عظیم و محل عبور آب و مجارى باغستانهاى سمت چپ و راست و سایر خصوصیات آن تنظیم کنند.[قابل ذکر اینکه هرگز داستان قوم سبا مربوط به سرزمین یمن نیست]

برخی گفتارهای مرتبط:

 یادگار سلیمان -1

روزگاری عرصه وسیعی از خاک مقدس ایران پوشیده از جنگل و باغهای زیبا و پر ثمر بود. میوه های گوناگون و جالیزهای متنوع با الوان و رایحه های دل انگیز خاک ایران را سرشار میساخت.  در این دوران ، راه رسیدن به جزیره ایزدان(ملکوت) نزدیک بود و آمد و شد بین آدمیان و جهانهای نهان، به آسانی میسر میشد. مردم از نعمات الهی که بدیشان ارزانی می شد مسرور بوده و شکر گزار  نعمات خداوندبودند، تا اینکه....

داستان تبدیل بزرگترین باغ الهی  روی زمین به دشتی لم یزرع و بی حاصل که امروزه آن را با نامان دشت کویر و کویر لوت می شناسیم را در نوشتاری تحت عنوان «یادگار سلیمان» خواهید خواند .

به امید روزی که مدهامتان(دو باغ سبز) در پشت مسجد کوفه حقیقی آشکار گردد.

منبع نوشتار ذیل:http://www.magiran.com/npview.asp?ID=1188147

کوفه در انتظار پایتخت حکومت جهانی


نویسنده: محمود مطهری نیا

شهر کوفه اندکی پس از فتح ایران توسط مسلمانان برای اسکان نظامیان مسلمان و مهاجرانی که از آنها با نام موالی یاد می شد بنا نهاده گشت.روز 12 رجب 36 ه. امیر مومنان (صلوات الله علیه) وارد کوفه شده، آنجا را به عنوان پایتخت دولت علوی برگزید،این شهر پس از حکومت ایشان نه خاطرات خوبی را از ساکنان خویش به یاد دارد و معمولا با بد عهدی و ناسپاسی از آن یاد کرده می شود .کوفه پس از شهادت آن حضرت، در حدود شش ماه،پایتخت حکومت امام حسن مجتبی(ع) بود و اینک در انتظار ظهور آن امام نور است، تا یک بار دیگر تداوم بخش حکومت عدل علوی، بر سریر عدالت تکیه داده، جهان را پر از عدل و داد کند، طومار عمر ستمگران را در نوردد، حکومت واحد جهانی را بر اساس عدالت و آزادی بنیان نهد.
    انشاءالله به زودی فرزند برومندامیر مومنان علیه السلام حضرت بقیه الله (ارواحنا فداه) به فرمان حق ظاهر شده، با اصحاب و فرشتگان و مومنان از مکه مکرمه حرکت نموده، کوفه را به عنوان پایتخت حکومت جهانی خود انتخاب می کند، همه مومنان از اقطار و اکناف جهان در آن جا گرد آیند و آنجا به مدت 309 سال پایتخت دول مهدوی(عج) سپس پایتخت دولت خاندان عصمت و طهارت در دوران رجعت می شود.
    همانطور که در ضمن مطالب آتی خواهیم دید:
    1-شرافت خاک و تربت کوفه همانند کربلا و مکه شرافتی ذاتی است.
    2-کوفه به واسطه حکومت حضرت امیر علیه السلام شرافتی افزوده پیدا کرده است.
    3-مسلمان ساکن کوفه در بسیاری از موارد به رغم آنکه خوبان و بزرگان بسیاری در آن حضور داشته اند ولی نتوانسته اند چهره مناسبی را از آن در انظار بینندگان ثبت کنند.
    4-همانند گذشته بسیار درخشانی که کوفه داشته در آینده نیز سرنوشت بسیار درخشانتری در انتظارش خواهد بود.
    5-بهترین و زیباترین نقطه زمین در آینده کوفه خواهد بود چون:
    از امام جعفر صادق(ع) پرسیدند: محل اقامت حضرت مهدی(عج) و محل اجتماع مومنان در هنگامه ظهور کجا خواهد بود؟ فرمود: مرکز حکومتش «کوفه»، مرکز قضاوت و دادرسی اش مسجد اعظم کوفه، ستاد بیت المال و محل تقسیم غنایم مسلمانان مسجد سهله، محل مناجات و خلوتش تپه های سپید غریین (نجف اشرف) می باشد.
    امام صادق(ع) پس از تشریح هنگامه ظهور و بیعت مردمان از اقطار و اکناف جهان، می فرماید:
    آنگاه به سوی کوفه می رود و در نجف کوفه سکنی می گزیند، سپس سپاهیانش را از آنجا به اقطار و اکناف جهان گسیل می دارد تا به دفع عمال دجال بپردازند. پس زمین را پر از عدل و داد نماید، آن گونه که پر از ظلم و ستم شده باشد.
    امام باقر علیه السلام در این رابطه می فرماید: گویی قائم(ع) را به چشم خود می بینم که با 5000 فرشته، از مکه به سوی نجف کوفه رفته، جبرئیل در طرف راست و میکائیل در طرف چب و مومنان در پیش روی آن حضرت قرار دارند، از آن جا سپاهیانش را به سوی کشورها گسیل می دارد.
    و در حدیث دیگری فرمود: در حالی که سه پرچم در کوفه به شدت درگیر است، او وارد کوفه می شود، پس کوفه برای او مسخر می شود، او وارد کوفه شده بر فراز منبرش قرار گرفته، به ایراد خطبه می پردازد، مردم آن قدر اشک شوق می ریزند که متوجه سخنان او نمی شوند.
    امیر مومنان در ضمن یک حدیث طولانی می فرماید: آنگاه به سوی کوفه روی می آورد و اقامتگاهش را در آنجا قرار می دهد. و در فراز دیگری از این حدیث می فرماید: او و اهل بیتش در «رحبه» سکونت می کنند. و در پایان می افزاید: «رحبه» اقامتگاه حضرت نوح «علیه السلام» بود، آنجا سرزمین پاکیزه ای است و هرگز هیچ یک از آل محمد(علیهم السلام) جز در یک سرزمین مقدس سکنی نمی کند، و جز در یک سرزمین پاک و پاکیزه به شهادت نمی رسد. از امام باقر(ع) پرسیدند: پس از مکه و مدینه کدامین بقعه از بقاع پروردگار افضل است؟ فرمود: «کوفه» از روایات رجعت استفاده می شود که پایتخت دولت کریمه خاندان وحی در دوران رجعت نیز شهر کوفه خواهد بود مفضل در ضمن یک حدیث بسیار طولانی از امام صادق(ع) در زمینه رجعت سالار شهیدان نقل می کند که فرمود: امام حسین(ع) با این علم ها و لشکرها حرکت نموده، وارد کوفه می شود، آن روز بیشتر مردمان در آن جا گرد آمده اند، پس کوفه را سور دفاعی و مرکز فرماندهی خود قرار می دهد. امام حسین(ع) در شب عاشورا در ضمن خطبه مفصلی از شهادت خود خبر داده، سپس از رجعت خویش گفتگو نموده، در فرازی از آن فرمود: من نخستین کسی خواهم بود که زمین برای او شکافته می شود، پس من بیرون می آیم... و در ادامه می فرمایند: آنگاه خداوند از مسجد کوفه چشمه ای از روغن، چشمه ای از آب و چشمه ای از شیر بیرون می آورد. از این خطبه امام حسین(ع) نیز استفاده می شود که پایتخت آن حضرت در عهد رجعت در کوفه خواهد بود.
    در حدیث دیگری از رجعت های مختلف امیر مومنان، از جمله در عهد فرمانروایی امام حسین(ع) و دیدارش با اصحاب صفین در همان محل صفین، وحضور یکصد هزار نفر از اصحاب، که سی هزار نفرشان از کوفه می باشند، سخن رفته است. و در حدیث دیگری از فرا رسیدن مهلت ابلیس «الیوم الوقت المعلوم» و نبرد امیر مومنان (صلوات الله علیه) با وی در سرزمین «روحا» در نزدیکی کوفه، و پیدایش دو باغ سرسبز «جنتان»؛«مدهامتان»در حوالی مسجد کوفه سخن رفته است.
    پایتخت امیر مومنان(ع) در دوران رجعت، نجف اشرف (ظهر کوفه) خواهد بود.
    از ویژگیهای «کوفه» این پایتخت دولت کریمه اهل بیت گستره زمانی و مکانی آن است که تا کنون هیچ پایتختی در جهان از چنین گسترش و وسعت زمانی و مکانی برخوردار نبوده است:
    اما از نظر گستره زمانی، بر اساس روایات اهل بیت عمر دنیا یکصد هزار سال است، که بیست هزار سال آن مربوط به دشمنان اهل بیت و هشتاد هزار سال آن مربوط به خاندان عصمت و طهارت است.
    اهل تحقیق معتقد هستند که منظور از این حدیث بیان نسبت حکومت حقه اهل بیت در مقایسه با کل عمر کره زمین است، یعنی هشتاد درصد از کل عمر جهان مربوط به این خاندان و بیست درصد دیگر مربوط به دیگران است.
    روایاتی که مدت رجعت رسول اکرم(ص) را پنجاه هزار سال، امیر مومنان(ع) را چهل و چهار هزار سال، و امام حسین(ع) را چهل هزار سال تعیین می کنند، گواه بیان فوق می باشند.
    آیا به جز کوفه پایتختی سراغ داریم که دوران پایتختی آن به بلندای هشتاد درصد عمر جهان باشد.
    نخستین کسی که در کوفه رحل اقامت افکنده، بر جهان هستی فرمانروایی می کند، خورشید جهان افروز امامت، کعبه مقصود و قبله موعود جهان خلقت، واپسین حجت حضرت احدیت، آخرین مصلح و منجی جهان بشریت، وجود اقدس حضرت بقیه الله (روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداه) می باشد، که به مدت سیصد و نه سال حکومت می کند.
    در واپسین روزهای عمر شریف حضرت بقیه الله(عج) سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) با هفتاد و پنج هزار از شیعیان و هفتاد تن از شهدای کربلا رجعت می کند و مدت فرمانروایی اش به قدری طول می کشد که ابروهایش روی دیدگانش می افتد.با توجه به اعتقاد قطعی ما، که معصوم را جز معصوم غسل نمی دهد، در احادیث فراوانی تصریح شده که غسل و کفن و دفن حضرت ولی عصر(عج) توسط امام حسین(ع) انجام خواهد شد.
    آنگاه مولای پرواپیشگان امیرمومنان (صلوات الله علیه) رجعت نموده، به مدت چهل و چهار هزار سال فرمانروایی می کند. از روایات فراوانی استفاده می شود که رجعت رسول اکرم(ص) هم زمان با دوران فرمانروایی امیرمومنان(ع) خواهد بود. روی این بیان فرمانروایی پیشوایان معصوم در دوران رجعت ده ها هزار سال به طول خواهد انجامید، از این رهگذر گستره زمانی پایتختی کوفه به بلندای آفتاب بوده، هشتاد درصد عمر جهان را فرا خواهد گرفت. کوفه در سال هفده ه به صورت سرزمین شنزاری بود که در آن سه دیر وجود داشت.
    سلمان فارسی و حذیفه بن یمان، پس از فتح مداین به دنبال محل مناسبی بودند که به سبک شهرسازی نوین بنیاد گردد و مرکزی برای استقرار سپاه باشد.
    هنگامی که سلمان و حذیفه به سرزمین کوفه آمدند و دیرها را دیدند، آنجا را پسندیدند، دست به دعا برداشتند و عرض کردند: ای خدای زمین و آسمان، ای خدای باد و باران، ای خدای اختران فروزان، ای خدای خشکی ها و دریاها... این کوفه را برای ما مبارک بگردان و آن جا را محل آسایش و آرامش قرار بده. به دنبال صلاحدید سلمان و حذیفه، اهالی مداین، از محرم هفده ه. دسته دسته به سوی کوفه کوچ کردند و قبایل دیگر از اقطار و اکناف در کوفه گرد آمدند و شهرسازی کوفه به صورت مدرن آغاز گردید. نخستین بنایی که با نقشه و برنامه در کوفه تاسیس گردید، مسجد اعظم کوفه بود که به صورت مربع بنیاد گردید.آنگاه قصر (دارالاماره)، بازارها و محل بیت المال در مقابل محراب مسجد ساخته شد.
    مسجد کوفه نخست برای چهل هزار نفر ساخته شد، سپس برای شصد هزار نفر توسعه یافت.
    شهر کوفه به سرعت توسعه یافت و مساحت آن به پانزده کیلومتر در نه کیلومتر رسید.
    مولای متقیان در تاریخ دوازده رجب سی و شش ه . وارد کوفه شده، آن جا را به عنوان مقر حکومت و پایتخت خلافت خود برگزید و بدین سان دوران شکوفایی و شهرت جهانی آن آغاز گردید و شمار ساکنان آن به یک میلیون نفر رسید.
    هنگامی که آن دست نیرومند الهی از آستین غیبت بیرون آمده، حکومت واحد جهانی را بر اساس عدالت و آزادی بنیاد نهاده، کوفه را به عنوان پایتخت دولت کریمه قرار دهد، قطر آن به 54 میل (در حدود 110 کیلومترخواهد رسید.
    روزی امیرمومنان(صلوات الله علیه) با جمعی از اصحاب وارد حیره شد، با دست مبارکش به سوی کوفه و حیره اشاره نمود و فرمود: بی تردید این دو شهر به یک دیگر خواهد پیوست.
    امام صادق(ع) در این رابطه فرمود:
    چون قائم آل محمد(ع) قیام کند، در پشت کوفه (نجف اشرف) مسجدی بنیاد می نهد که دارای هزار درب می باشد و خانه های اهل کوفه به دو نهر کربلا متصل می شود. و در حدیث دیگری فرمود:
    چون قائم ما قیام کند، زمین به نور پروردگارش روشن گردد... در ظهر کوفه مسجدی بنیاد نهد که برای آن هزار در باشد، و خانه های کوفه به حیره و رود کربلا متصل گردد.
    امام باقر(ع) در همین رابطه می فرماید:
    هنگامی که دومین جمعه فرا می رسد،مردم عرضه می دارند: ای فرزند رسول خدا نماز در پشت سر شما، همانند نماز در پشت سر رسول خدا(ص) می باشد و مسجد گنجایش ما را ندارد.
    حضرت ولی عصر(عج) چاره اندیشی می کند، به سوی نجف اشرف حرکت نموده، مسجدی را پی ریزی می کند که هزار درب داشته، همگان را در خود جای دهد.
    این حدیث با سند دیگری نیز با اندک تفاوتی در تعبیر، از آن حضرت روایت شده است.
    شهر کوفه در اوایل تاسیس شامل هشتاد هزار خانه مسکونی بود، که پنجاه هزار از آنها، از آن دو قبیله ربیعه و مضر، بیست و چهار هزار از آنها برای دیگر قبایل و شش هزار از آنها اختصاص به یمنی ها داشت، ولی چون به صورت پایتخت دولت کریمه درآید، همه مومنان در آن گرد آیند، چنانکه در احادیث فراوان به آن تصریح شده است:
    برای مردمان روزی فرا می رسد که هیچ مومنی نباشد، جز اینکه در کوفه باشد و یا دلش به سوی آن پر کشد.
    تا روزی فرا رسد که همه مومنان در آن باشند و یا به سوی آن پر کشند. هنگامی که قائم(عج) وارد کوفه شود، هیچ مومنی نمی ماند، جز اینکه در آن جا باشد و یا به سوی آن عزیمت نماید. چون قائم(ع) قیام کند و وارد کوفه شود، هیچ مومنی نمی ماند، جز اینکه در آنجا قرار بگیرد.
    قیامت برپا نشود جز اینکه همه مومنان در کوفه گرد آیند.
    با توجه به آمار انسانها، و طول مدت حکومت حقه و گستره حکومت آن حضرت به شرق و غرب جهان، گرد آمدن همه مومنان در پایتخت، از وسعت شکوهمند بی نظیر و بیرون از حد تصور شهر کوفه در عصر ظهور حکایت می کند.
    امام باقر(ع) در این رابطه می فرماید: قائم(ع) سیصد و نه سال فرمانروائی می کند، همان مقدار که اصحاب کهف در کهف درنگ کردند، زمین را پر از عدل و داد کند، آن گونه که پر از ظلم و ستم شده است، خداوند شرق و غرب جهان را برای او فتح می کند. گستره پایتخت چنین حکومت جهان شمول از محدوده تفکرات ما بیرون است. به امید روزی که حکومت واحد جهانی بر اساس عدالت و آزاد در پهن دشت گیتی بنیاد گردد، همه خوانندگان گرامی و عموم شیعیان شیفته و دلسوخته، آن روزگار همایون را با چشم خود ببینند و گستره شکوهمند آن را مشاهده کنند. در کلمات درباره ائمه اطهار (علیهم السلام) احادیث فراوانی در فضیلت کوفه آمده است که به شماری از آنها اشاره می کنیم: امیرمومنان(صلوات الله علیه) در فضیلت کوفه فرمود: کوفه گنجینه ایمان، حجت اسلام، شمشیر و نیزه خداوند منان است، که هر کجا بخواهد آن را به کار بگیرد. از ابن عباس روایت شده که فرمود: کوفه خیمه اسلام است. امام صادق(ع) به کسی که می خواست مکه یا مدینه را به عنوان اقامتگاه خود انتخاب کند، فرمود: بر تو باد عراق، در کوفه سکوت کن که برکت در دوازده میلی آن می باشد، این گونه - یعنی: از هر چهارطرف -. امام صادق(ع) در همین رابطه فرمود: کوفه باغی از باغهای بهشت است.
    از رسول اکرم(ص) روایت شده که فرمود: گل شیعیان ما از کوفه است. در احادیث طینت آمده است: گل زمین از مکه، مدینه، کوفه، بیت المقدس و حائر (امام حسین علیه السلام) می باشد. امیر مومنان (صلوات الله علیه) در مدح کوفه فرمود: ای کوفه! ترا چه می شود که این قدر پاکیزه ای و بویت این قدر پاکیزه است؟ امیر مومنان (صلوات الله علیه) در این رابطه به نظم فرمود:وه چه زیباست گشت و گذار در سرزمین کوفه، سرزمین هموار خوش منظر خوشبو. امام صادق(ع) در مدح کوفه فرمود: خداوند از میان همه شهرها، کوفه، قم و تفلیس را برگزید. از امام باقر(ع) پرسیدند: پس از مکه و مدینه کدامین بقعه افضل است؟ فرمود: «کوفه» سپس فرمود: کوفه پاک و پاکیزه است، قبور مطهر پیامبران مرسل و غیر مرسل و اوصیای راستین در آن جاست. امام صادق(ع) در این رابطه فرمود: کوفه حرم خدا، حرم پیامبر و حرم امیرالمومنین(صلوات الله علیه) می باشد یک نماز در آن معادل یک هزار نماز، و یک درهم در آن معادل یک هزار درهم است. رسول اکرم(ص) فرمود: کوفه مغز عرب، نیزه خداوند منان و گنجینه ایمان است. حضرت سلمان هنگامی که از سرزمین کوفه عبور می کرد فرمود: اینجا قبه الاسلام است. امام حسن عسکری(ع) در این رابطه فرمود: جای پایی در کوفه برای من، از خانه ای در مدینه محبوب تر است.
    امام صادق(ع) در ضمن حدیثی فرمود: داوند با کوفه بر دیگر شهرها احتجاج نمود، و با مومنان از اهل آن بر دیگران.
    و در حدیث دیگری فرمود: هر کس در کوفه خانه ای داشته باشد، حتما آن را نگه بدارد. امیر مومنان (صلوات الله علیه) در مورد دفع بلاها از کوفه فرمود: بلا از کوفه دفع می شود، آن گونه که از خیمه های پیامبر(ص) دفع می گردد.
    منابع:
    -مجله انتظار ،شماره های 5تا 9
    -شیعه در مسیر تاریخ،دکترمحمد حسین جعفری ، ترجمه دکتر آیت اللهی
    -شیعه و رجعت ،آیت الله طبسی
    -چشم اندازی به حکومت جهانی حضرت مهدی علیه السلام، نجم الدین طبسی 

برخی گفتارهای مرتبط:

    یادگار سلیمان ـ 2

روستای دیدنی مزار شاه

شهر و کشور اساطیری لوت

 دکتر عیسی بهنام

در باب 11سِفر پیدایش تورات فقرات 27 و 28 می خوانیم:" و این است پیدایش تارح (ایزد هوا، تارهون/انلیل) این تارح که ابرام (ائیبی ارَمه به اوستایی یعنی بسیار نجیب و دانا، به عبری یعنی پدر عالی)، ناحور (خشن و صحرانشین) و هارّان(ساحر) را آورد و هارّان، لوط (سّری، مرموز) را آورد". پیداست در اینجا در اساس با تقسیمات اقلیمی خراسان(آریانا، یعنی سرزمین مردم نجیب) و شمال و جنوب آن یعنی توران (سرزمین دامهای وحشی) و بلوچستان کهن یعنی یائوتیا(سرزمین جادوگران) و سرزمین مرموز و بی آب و علف و ویران کویر لوت در غرب آن سر و کار داریم که لابد از طریق یهودیان دیرین شهر جی اصفهان و یا یهودیه میمنه به نویسندگان تورات رسیده است. در این باب مطلب از ابوریحان در مورد پاپیروسهای توراتی شهر جی اصفهان وجود دارد که بسیار جالب است: وی با افسوس فراوان از کشف نوشته های کهن پاپیروسی فراوان شهر جی یاد میکند که کسی قادر به خواندن آنها نگردید و از بین رفت. آشوریان - و همچنین یونانیان(بنا به خبر آپیان)- اعراب و یهود ساکن شرق فلات ایران را که به تجارت کالا بین سمنان و بلخ می زیسته اند آریبی شرق یعنی عربهای شرقی می نامیده اند گرچه همانطوری که ایرانشناسان دریافته اند منظور از کشور آریبی در اینجا در اساس کشور آریائیان آریاورته (خراسان بزرگ) بوده و آن به معنی مردم آریایی یعنی مردمان نجیب بوده است. طبیعی است که اخبار و اطلاعات یهود/اعراب شرقی بین اینها به سرزمین یهودیه اصلی می رسیده است. لذا پیداست این شجره نامه اقلیمی توراتی تحت نامهای لوت و هارّان در اساس اشاره به نواحی خشک و کویری سیستان و بلوچستان است. خود نام کلوتهای کویر لوت را مرکب از کلمات بلوچی کل و لوت دانسته اند که به معنی شهر لوت است. کلوتهای معروف کویر لوت تپه های کوتاه و بلندی به اشکال مختلف هستند که از جنس خاک رس و گچ می باشند و به شهرهایی با ساختمانهای آسمانخراش متروکه میمانند. مرتفع ترین هرمهای ماسه ای کلوخی طبیعی دنیا در کویر لوت هستند. در اساس تاریخی نام کویر کلمات فارسی خور و خوار ( زمین پست) نهفته است زیراکه آشوریان نام ایرانی رشته کوه البرز را پاتیش خوار(یعنی کوههای پیش خوار) ذکر کرده اند. گرچه شکل حالیهً آن با همچنین با کلمات ترکی کُو یِر (زمین پف کرده) و کلمهً عربی قفیر (صحرای بی آب و علف که در فارسی به صورت گور مصطلح می باشد) هم به خوبی قابل توجیه است. موقعیت کویر لوت: کلمه لوت به معنی برهنه و فاقد هرچیز است(مستوفی 1348). اولین بار محمد بن ابراهیم‘ مورخ سده یازدهم هجری‘ در کتاب خود از کلمه لوط در جمله " از راه بیابان لوط روی به خراسان نهادند...."استفاده کرده است. مستوفی معقتد است که در منطقه لوت هرکس در بیابان بیچاره و درمانده و سرگردان شود به آن لوتی گویند یعنی همه چیز را از دست داده است. حتی این کلمه در زبان ترکی (آذری) نیز با همین معنی بکار می¬رود بطور مثال "نیه لووت الموسان" به معنی "چرا لخت شده¬ای" است. [ریشهً فارسی این کلمه علی القاعده همان رت یعنی برهنه کردن است]. برخی نیز گفته¬اند که کلمه لوت از نام قوم لوط پیغمبربرادر زاده ابراهیم گرفته شده است اگرچه مشخصاتی که در قران و تورات از جایگاه این قوم ذکر شده با شرایط لوت منطبق است. جالب اینست که نظایر شرایط لوت ایران (وجود کلوتکها و تپه¬های ماسه¬ای) را در جنوب بحرالمیت نیز وادی قوم لوت گویند(3). در اطراف شهر راور نیز قبری موجود است که مردم معتقدند متعلق به لوط پیامبر است. باید گفت که کلمه لوت را اعراب بعداز فتح ایران در هنگام عبور از شهرهای خیالی (کلوت¬ها) بر این منطقه گذاشته¬اند. بهرحال آنچه مسلم است لوت به معنی بی چیز و برهنه و منظور نداشتن پوشش گیاهی و آب، دو عنصر لازم برای حیات انسان و حیوان در گذشنه است. بهمین دلیل بسیاری از بومیان منطقه از رفتن به لوت ترس داشتند و هنوز هم دارند. (بر گرفته از وبلاگ کویر- محیط زیست). حال به سراغ بررس نام شهر سوخته بسیار دیرین سیستان و بلوچستان در گوشهً شرقی کویر لوت میرویم که تورات ولایتشان را به هارّان (جادوگر) و پسرش لوط (مرموز و سّری) مسمی نموده است. ابتدا در مورد نامهای کهن بلوچستان این توضیح را می دهیم که نامهای کهن آنجا یعنی ماگان و مکران(جایگاه مکها) و یائوتیا(سرزمین یاتوها/جادوگران و کاهنان پیشگو) جملگی به معنی سرزمین ساحران بوده اند و از همین ریشه اند نامهای ماگان(مصر در زبان سومریان) و مکه (محل خاص بت جادوگری و پیشگویی یعنی هبل) و همچنین نام مجارستان که نام سکایی دیگر نئورها (یعنی ساحران، به ترکی هنگریها، یعنی پیشگوها) اخذ شده است. حال این سؤال مطرح میشود که آیا کهن نام شهر سوخته در ایام مسکون بودنش ربطی با نام ولایت آنجا یعنی ماگان داشته است یا نه، چه بودند و کماکان هستند ممالک بسیاری که به نام شهر بزرگ آنها خوانده شده اند. فی المثل در سمت شرق آنجا نام بومی و اساطیری هند یعنی مهابهاراته (گنج بزرگ) از نام شهر معروف آنجا مه گنگو دارو (دارای گنج بزرگ) گرفته شده که ویرانه هایش اکنون در پاکستان موهنجودارو (تپه مرگ) خوانده میشود و شهر پیشرفته اش موجب شگفتی جهانیان است و در غرب هم نام ولایات آشور و بابل با نام دو شهر بزرگ و مرکزی آنها یکی بوده است. در نوشته های هسوآن تسانگ ویرانه های شهر موهنجودارو تحت نام ایرانی سومرو (جایگاه پرسود، یا جایگاه مرگ) به عنوان قلّهً سوخته در رابطه با گوتمه بودا یاد شده است. شهرسوخته کنار کویر لوت نیز گواه از عظمت و مرکزیت بی نظیر آن در منطقه دارد. خود نام شهر سوخته را می توان به صورت سوز کته (یعنی شهر سوزان و گرم) بازسازی نمود و این بیش از آنکه نشانگر گرمی هوای آنجا باشد بیانگر خورشید پرستی مردم بومیان منطقه بوده است. بر این اساس می توان نامهای آریایی سوریا یا هوریا (خورشید تابان) یا ایندهو (درخشان، ریشهً نام هند) و نام سامی اللألئت (درخشان، یعنی همان ریشهً نام بت الههً خورشید اعراب اللات) را برای نام این شهر استخراج نمود. پیداست این نام سامی به سادگی می توانست تبدیل به لوت و لوط گردد. نقش و نگار صلیبهای خورشیدی آثار باستانی مکشوفه از شهر سوخته گواهی بر خورشید پرستی مردم این شهر کهن معدوم می باشد. در اینجا توضیحاتی را از مقالهً شهر سوختهً دکتر عیسی بهنام نقل می نمائیم: شهر سوخته: تدریجأ پرده ازرازهای زندگی پنج هزارسال پیش مردم فلات ایران برداشته میشود دهانة رود هیلمند در سیستان در حدود 5000 سال پیش یکی از آبادترین منطقه‌های خاورمیانه بوده است دکتر عیسی بهنام بتدریج این مطلب روشن میشود که جلگة بین‌النهرین نخستین مهد تمدن بشر نبوده است و کاوش‌های اخیر پرده از بسیاری از رازهای نهفته در سرزمین فلات ایران برداشته است. «شهرسوخته» بطوریکه از اسم آن معلوم است،‌شهری است که روسن نیست در نتیجة چه حادثه‌ای سوخته و بصورت ویرانه‌ای درآمده، سپس قرن‌ها گذشت زمان آنرا بفراموشی سپرده. حوادث طبیعی، خصوصأ بادهای موسمی قشری ازشن شورکویر را برروی آن پوشانده و چنان لایة ضخیمی بوجود آورده که در حدود چهل سال پیش وقتی دانشمند انگلیسی «اورل استین» خواست تحقیقی در مورد قدمت این شهر که بصورت تپة مرتفعی درمیان کویر قرار داشت بعمل آورد، پس از کندوکاو مختصری چنین تصور کرد که بزمین بکر رسیده است و کاوش درآن مکان را رها کرده اظهار تعجب کرد ازاینکه اطراف این تپه نمونة سفالی دیده میشود که بسیار قدیمی بنظر میرسد. چهارده سال پیش «مؤسسة ایتالیائی روابط فرهنگی با شرق میانه» که ریاست آنرا دانشمند معروف و دوست بسیار نزدیک ایران «پروفسور توچی» برعهده دارد تصمیم گرفت تحقیقاتی ازنظر باستان‌شناسی دراین مکان بنماید. این مؤسسه قبلأ در افغانستان و پاکستان کاوش‌های دقیقی بعمل آورده بود و علاقه داشت تحقیقات خود را تا قسمت‌های شرقی فلات ایران ادامه دهد. این کار را به عهدة باستان‌شناس معروف ایتالیایی «دومنیکو فاچنو» واگذار نمودند و «پروفسور توزی» دانشمند دیگر ایتالیایی مأمور کاوش درمحل شد. باستان‌شناسان ایتالیایی، پس از خاکبرداری، از روی شهر «پمپی» و «فوروم»های متعدد روم شهرت فوق‌العاده‌ای ازنظر دقت در روش کاوش پیدا کرده‌اند و در «شهر سوخته» نیز ازهمان روش‌هایی که در «پمپی» که در نتیجة آتش‌فشانی «وزوو» ناگهان زیرپوسته‌ای از خاکستر پنهان شده بود استفاده نمودند. روی «شهرسوخته» را پوسته‌ای بضخامت 20 سانتیمتر پوشانده بود. این پوشش موجب شده بود که در حدود 4000 سال ویرانه‌های این شهر قدیمی زیر خاک دست‌نخورده باقی بماند. ولی مردم محل درعرض این مدت دراز فراموش نکرده بودند که این تپه باقی‌مانده‌ای از تمدن پیرفته‌ای است که در نتیجة آتش‌سوزی ازبین رفته است، وازپدر به پسر آنرا تحت نام «شهرسوخته» میشناختند. کاوش‌های اخیر نشان داد که بلندی ویرانه‌های این شهر به 7 متر از کف جلگه میرسد. رود هیلمند، همانطوری که در «شهداد» اتفاق افتاده بود، مسیر خود را عوض کرد، و ناچار ساکنان این ناحیه نیز تغییر مسکن دادند،‌و حیوانات و پرندگان نیز آن ناحیه را ترک کردند و آنرا به دست باد وشن‌ونک بیابان سپردند، و همین امر موجب شد که ما امروز موفق شده‌ایم به راز زندگی انسان‌های پنج‌هزارسال پیش درزیر این پوشش خاکی دست یابیم، همانطور که تمدن پیشرفتة مصر قرن‌ها در زیر خاک دست نخورده پنهان ماند تا امروز باستان‌شناسان پرده از اسرار آن برداشتند. پس ازاینکه کاوش‌ها دراین مکان آغاز شد در حدود چند میلیون قطعات شکستة سفال اززیر خاک بیرون آمد. درداخل اطاق‌ها، درخانه‌ها، تعدا بیشماری آثار زندگی از هرنوع بدست آمد. اشیاء مختلفی از جنس پارچه و حصیر و شیشه در زیر پوشش نمک کاملأ سالم باقی مانده بود. برداشتن این پوشش نمک ممکن بود موجب شود که آثار مکشوف در نتیجة تماس با هوای آزاد از بین برود. بنابراین لازم بود تدابیر مخصوصی برای حفظ آنها بعمل آید. درحدود دومیلیون اشیاء مختلف تحت آزمایش‌های مخصوصی قرار گرفت و برای حفظ آنها اقدامات لازم بعمل آمد. میان این اشیاء تعدادی استخوان‌های ریز نیز وجود داشت و لازم بود مشخص شود این استخوان‌ها مربوط به کدام حیوان یا پرنده یاجان‌داری بوده و کارشان دراین اطاق‌ها چه بوده است. دراین موقع اینطور بنظر رسید که انجام این کار از عهدة باستان‌شناسان به تنهایی برنخواهد آمد. بهمین منظور بود که در حدود ده نفر از متخصصان مختلف ایتالیایی به محل کاوش آمدند و با میکروسکوپ‌ها و بوسیلة تجزیه‌های «رادیو کاربون» مشغول مطالعة زندگی 5000 سال پیش دراین مکان گردیدند. درهمین اوان بود که متخصصان ژاپونی نیز علاقمند به کاوش‌های «شهرسوخته» شدند و زمین‌شناسان و متخصصان «فیزیک‌هسته‌ای» به همکاری با متخصصان ایتالیایی پرداختند و نمونه‌های بدست آمده رااز طریق روش‌های «پالئوماگنتیک» و «اورانیوم238» تحت بررسی قرار دادند. بررسی‌های دانشمندان مزبور نشان داد که بصورت دقیق شهر سوخته در فاصلة بین 2900 تا 1900 سال پیش از میلاد مورد سکونت بوده است. هزارسال، نسبت به قدمت بشر، چیز فوق‌العاده‌ای نیست، ولی آنچه که بنظر ما فوق‌العاده میآید این است که در عرض مدت هزارسال مردم این ناحیه موفق شده‌اند شهر بزرگ و آبادی بوجود آورند که مردم آن به انواع صنایع دستی پرداخته و حکومت منظمی تشکیل داده بودند و پیرو مذهب واحدی شده روابط تجارتی و فرهنگی گسترده‌ای با نواحی مجاور خود ترتیب داده بودند. نکتة قابل توجه ازنظر روشن شدن تاریخ سرزمین ایران این است که آثار مکشوف در «شهرسوخته» نشان میدهد که مردم این ناحیه دراوایل استقرارشان، یعنی درحدود 2900 سال پیش ازمیلاد مسیح روابط بسیار نزدیک با مردم ترکمنستان داشته‌اند و در اواخر دوران وجودشان، یعنی پیش از 1900 سال پیش ازمیلاد با مردم ساکن در درة پنجاب رابطة بسیار نزدیک پیدا میکنند. آیا میتوان از مطلب بالا اینطور نتیجه گرفت که اینها مردمی بودند که در حدود 2900 سال پیش از میلاد از سوی شمال به طرف دهانة رود هیرمند که در نتیجة شرایط بخصوصی برای شهرنشینی مناسب بود سرازیر شده‌اند، و سپس هزارسال بعد، در زمانی که مسیر رود هیرمند تغییر یافت این مردم به طرف درة پنجاب مهاجرت کردند و درآنجا امپراطوری بزرگ «موهنجودارو» و «هاراپا» را تشکیل دادند. ظروف سفالین «شهرسوخته» با ظروف سفالین مکشوف در درة پنجاب شباهت دارند. نقش خورشید که روی یکی ازاین سفال‌ها نشان داده شده در روی ظروف سفالین شهداد نیز دیده می‌شود. شباهت این نقوش با نقوش ظروف گلی بین‌النهرین کمتر است. باید بخاطر داشته باشیم که تمدن شهداد نیز درهمین حدود اوایل هزارة سوم پیش ازمیلاد در نتیجة تغییر مسیر رودخانه ازبین رفت و درآن زمان مردم شهداد بامردم پنجاب روابط نزدیک داشته‌اند. برای انجام تحقیقات بیشتر، دانشمندان ایتالیایی با باستان‌شناسان شوروی که در ترکمنستان مشغول کاوش بودند تماس گرفتند. تحققات دقیق باستان‌شناسان شوروی رابطة مردم شهرسوخته با مردم ترکمنستان دراوایل هزارة سوم پیش از میلاد را تأیید نمود. مردم سیستان دراین مدت با مردم ساکن بین دو رود دجله و فرات روابط تجارتی داشته و این روابط ازراه زمینی و دریایی کناب خلیج فارس انجام میگرفت. مردم بین‌النهرین ازهمین طریق ازسنگ لاجورد افغانستان استفاده مینموده‌اند. ولی تمدن سیستان را نمیتوان وابسته به تمدن جلگة بین‌النهرین یامصر دانست زیرا دراین مکان خصوصیاتی وجود داشته است که آنرا کاملأ متمایز مینماید. وجود تعداد زیاد اشیاء بسیار کوچک که بعضی ازآنها بیش از 2 میلیمتر در 2 میلیمتر عرض و طول ندارند موجب شد ک ازیک متخصص «پالئوبوتانیست» نیز کمک خواسته شود. آزمایش‌های میکروسکوپی نشان داد که دراین اجتماع ماهی‌ها و پرندگان و خرچنگ‌ها نیز مورد استفادة غذایی بوده است. درمیان حیوانان استخوان‌های بز و غزال و گوسفند 99 درصد باقی‌مانده‌های حیوانی دراین ناحیه راتشکیل میداده‌اند. بین پرندگانی که دراینجا مورد مصرف اهالی بودند مرغ‌های آبی، قرقاول‌،‌مرغابی و غاز وجود داشته است که بیشتر آنها میتوانستند اهلی بوده باشند. ضمنأ وجود هزاران پیکان سنگی نشان میدهد که شکار پرندگان درمیان ساکنان این ناحیه بسیار رواج داشته است. دانشمند پالئوبوتانیست «لورنزوکنستانین» مطالعة این آثار را برعهده گرفت و برای این کار به سیستان آمد و باستان‌شناسان پند فیلسوف جهان کهن «اپیکور» یا «ابیقور» را سرلوحه برنامة خود قرار دادند و آن این بود که «ازاشیاء‌کوچک به حقایق بزرگ یابند». مجموع سطحی که ازاین نظر باید مورد بررسی قرار گیرد در حدود 100 هکتار وسعت دارد. میلیون‌ها آثار بسیار کوچک از استخوان و چوب وصدف و چوب و نظایر آن تحت بررسی دانشمندان ایتالیایی قرار گرفت. باستان‌شناسان دراین مکان آثار دانه‌های گندم و جو و شاهدانه و تخم خربوزه و حتی انگور نیز پیدا کردند. این امر برای دانشمندان باستان‌شناس مسلم گردید که پرندگان و حیواناتی که آثارشان در شهر سوخته بدست آمده درحال حاضر دیگر دراین مکان زندگی نمیکنند. اشیاء دیگری که ساخت دست انسان بوده است و ازجنس فیروزه یا سنگ لاجورد است در شهرسوخته بدست آمده است. کاوش کنندگان فکر میکنند که وصعت این شهر به 70 هکتار میرسیده است. درطرف جنوب و مغرب آن مردگان بخاک سپرده شده‌اند. با تخمینی که زده شده احتمال دارد که در حدود 21000 قبر دراین ناحیه وجود داشته باشد. با کمک متخصصان «پالئوپاتولوژیست» و «آنتروپولوژیست» بسیاری از مطالب مربوط به زندگی دراین ناحیه با مطالعة اسکلت‌ها روشن شد. به این وسیله توانستند بفهمند صاحبان این قبرها تقریبأ ازچه گروه نژادی بوده‌اند. سن مردگان در قبرهایی که شکافته شد نیز تشخیص داده شد و نسبت تعداد مردان به زنان و کودکان معین گردید. پروفسور «توچی» تصمیم دارد از متخصصان دیگری نیز کمک بخواهد که با معاینة استخوان ساق پاها بتوانند گروه خونی این مردگان را مشخص نمایند. مثلأ معلوم شد در زمان معینی یک مرض مسری موجب مرگ تعداد زیادی کودکان و نوجوانان شده وآنها را بخاک سپرده‌اند. استخوان جنینی را درشکم مادرش که حامله بوده و مرده است تشخیص دادند. این نوع تحقیقات در مورد مردگان ممکن است نتایج بسیار جالبی در برداشته و در علم باستان‌شناسی تازگی دارد. بنابر تخمینی که زده‌اند در قبرستانی که مورد تحقیق قرار گرفته 55 درصد از 60 اسکلتی که بیرون آمده کودکان کمتر از نه سال بوده‌اند، یک اسکلت از مرد 20 ساله بوده، یک کودک پنج‌ساله بخاک سپرده شده و دریک گور دونفر قرار داده شده‌اند. نقوش بالا باحتمال قوی نشانه‌ای از خورشید، یا مفهوم دیگری است که اکنون برما پوشیده است. نقش خورشید بصورت صلیب در بسیاری از نقاط فلات ایران دیده می‌شود و احتمالأ مربوط به پرستش خورشید درآن زمان‌های کهن می‌باشد. تحقیقات باستان‌شناسان نیز نشان داده است که تعداد زیادی از ساکنان شهرسوخته بکارهایی اشتغال داشته‌اند که مربوط به قوت و غذا نبوده است. صنعت کوزه‌گری، حصیربافی، سنگ تراشی و تهیة جواهرات و زینت‌آلات از سنگ لاجورد یا فیروزه عده‌ای از صنعتگران شهرسوخته را به خود مشغول میساخته است. تحقیقات باستان‌سناسان درناحیة سیستان راه جدیدی برای بازسازکردن زندگی مردم پیش از تاریخ فلات ایران بازنموده است. برای آنان مهم نیست که اشیاء‌مختلفی را که ازنظر هنری ارزشی دارد از زیر خاک بیرون آورده در موزه‌ها قرار دهند. آنها میخواهند بوسیلة میکروسکوپ، تجزیه‌های مختلف ازطریق رادیو کاربون، و مطالعة دقیق با روش‌های بسیار جدید روی آثار ناچیز مانند ریزه‌های استخوان‌های پرندگان یا باقی‌مانده حبوبات و چوب و غیره زندگی مردم آن ناحیه را درآن روزهای بسیار کهن معرفی نمایند. رود هیرمند پیش ازآنکه درمیان شنزارهای سیستان نابود گردد، درجلگه‌های مجاورش وضعی شبیه به درة نیل بوجود آورده بود، به این معنی که در مواقع معینی در نتیجة بالاآمدن سطح آب زمین‌های واقع درکنار آن مشروب میشد و خاک را حاصل خیز میکرد و این امر سبب شده بود که ساکنان این ناحیه بتوانند به کار زراعت بپردازند و در مرحله شهرنشینی موفق به پیشرفت‌هایی گردند. این نکته قابل توجه است که شهرسوخته تنها نقطه از ناحیة جنوب ایران نبوده است که درهزارة چهارم ازمیلاد به درجة نسبتأ بلندی ازتمدن رسیده بوده است. اینها شاید علاماتی باشند که برای مردم آنروز مفهوم مشخصی داشته‌اند ودرواقع میتوانند بصورت مراحل اولیة «خط» معرفی گردند. درمجاورت نزدیک یا دوراز شهر سوخته در نقاطی مانند «تپة یحیی» و «تل‌ابلیس» و بم و شهداد کاوش‌هایی انجام گرفته است که حاکی از وجود تمدن پیشرفته‌ای در ناحیة وسیع جنوب ایران و سواحل فارس بوده است. اکنون وقت آن رسیده است که خصوصیات این تمدن بوسیلة باستان‌شناسان جوان ما مشخص و معرفی گردد.

یکی از اشارات زیبایی که در روایات نبی مکرم اسلام ص و ائمه معصومین وارد شده است این است که حوادث و رویدادهای مشابه با آنچه که در امت های سابق و بخصوص قوم بنی اسرائیل در گذشته واقع شده ، بار دیگر در امت پیامبر آخرالزمان نیز رخ خواهد داد.

مسلم است که این رویدادها مطابق با اتفاقاتی است که خداوند در قرآن کریم شرح آنها را داده است نه آنگونه که در برخی کتب تاریخی و یا توحیدی دیگر از آن سخن رفته است. مطابق با روایات معصومین، چنانچه واقعه یا رویدادی مطابق با آنچه که در امت های پیشین رخ داده است تا زمان ظهور منجی اتفاق نیفتد، آن رویداد حتماً در زمان ظهور تکرار می گردد؛ چرا که این سنت غیر قابل تردید است.

روایات ذیل تنها بخشی از مطالبی است که در این زمینه می توان بدانها استناد نمود. از پیامبر گرامی اسلام رسیده است که فرمودند:

سیکون فی امّتی کلّ ما کان فی بنی إسرائیل حذو النّعل و القذة بالقذّة حتّى لو انّ أحدهم دخل حجر ضب لدخلتموه‏[1]

 «در امت من تمام چیزهایی که در بنی اسرائیل رخ داده، اتفاق خواهد افتاد مو بمو و بدون هیچ کم و کاست چنانچه اگر احدی از آنها[مراد بنی اسرائیل] در سوراخ موشی وارد شده بودند یکی از امت من نیز داخل آن سوراخ خواهد گردید.»

از امام صادق علیه السلام هم مرویست که بار دیگر روایت فوق را از قول نبی مکرم اسلام تکرار فرمودند :

«قال رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم کل ما کان فی الأمم السالفة ، سیکون فی هذه الأمة مثله ، حذو النعل بالنعل ، والقذة بالقذة[2]

در بحارالانوار نیز از پیامبر گرامی اسلام روایت گردیده که فرمود:

کائن فی امتی ما کان فی بنی إسرائیل، حذو النعل بالنعل والقذة بالقذة.

در بحارالانوار مذکور است:

روى الصدوق فی المعانی ص 158 باسناده عن عبد الاعلى بن أعین قال: قلت لابی عبد الله علیه السلام جعلت فداک حدیث یرویه الناس أن رسول الله صلى الله علیه وآله قال: " حدث عن بنی إسرائیل ولا حرج " قال: نعم قلت: فنحدث عن بنی إسرائیل بما سمعناه ولا حرج علینا ؟ قال: أما سمعت ما قال صلى الله علیه وآله: " وکفى بالمرء کذبا أن یحدث بکل ما سمع " فقلت: فکیف هذا ؟ قال: ما کان فی الکتاب أنه کان فی بنی إسرائیل، فحدث أنه کائن فی هذه الامة، ولا حرج.

از حذیفه نیز روایت عجیبی نقل می شود:

 أنتم أشبه الأمم سمتا ببنی إسراءیل لترکبنّ طریقهم حذو النّعل بالنّعل و القذّة بالقذّة  غیر أنّى لا أدرى أ تعبدون العجل أم لا.[3]

«شما[مراد امت رسول خاتم] شبیه ترین قوم به بنی اسرائیل هستید، تمامی سیره و طریقت ایشان را مو به مو و قدم به قدم دنبال خواهید کرد، تا آنجا که نمیدانم  آیا شما نیز گوساله پرست خواهید شد یا خیر»

در تفسیر جوامع الجامع از عبیده نقل شده که گفت:

 لترکبنّ سنن من کان قبلکم من الأوّلین و أحوالهم. و روى ذلک عن الصّادق- علیه السّلام‏.[4]

در تفسیر جامع هم ذیل ایه لَتَرْکَبُنَّطَبَقاً عَنْ طَبَق آمده است:

«در کافى ذیل آیه فوق از زراره روایت کرده که حضرت باقر علیه السّلام بمن فرمود اى زراره آیا این امت بعد از پیغمبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله و سلّم اعمال ناشایسته‏اى مرتکب نشدند و اختیار نکردند مذهب و آئینى بعد از دین و مذهب حقه اسلام ابن بابویه از حضرت صادق علیه السّلام روایت کرده فرمود براى قائم ما غیبت طولانى خواهد بود اصحاب حضورش عرض کردند بچه سبب غیبت آن بزرگوار طولانى خواهد شد فرمود باید اعمال و طریقه زشتى که امتهاى گذشته در غیاب پیغمبر ایشان مرتکب شدند این امت هم در غیبت حضرت قائم علیه السّلام ما فردا فرد انجام دهند و آیه را تلاوت نمود- طبرسى از امیر المؤمنین علیه السّلام روایت کرده فرمود همان مکر و حیله‏اى که امتان گذشته نمودند نسبت بخلفا و اوصیاء پیغمبرانشان بعینه این امت نسبت بمن و فرزندانم مرتکب خواهند شد.»[5]

در تفسیر قمی در ذیل آیه لَتَرْکَبُنَّطَبَقاً عَنْ طَبَقآمده است:

ترکبن سنة من کان قبلکم حذو النعل بالنعل و القذة بالقذة و لا تخطئون طریقتهم شبر بشبر و ذراع بذراع و باع بباع حتى أن لو کان من قبلکم دخل جحر ضب لدخلتموه‏[6]

حتی در سیره عملی پیامبر گرامی اسلام از رخ دادن اتفاقات مشابه با سیره گذشتگان در اثبات دعوی خویش استفاده گردیده است. مثلاً در روایات آمده است که پیامبر با استفاده از این قانون تخلف ناپذیر الهی و با استناد به دوازده گانه بودن اسباط بنی اسرائیل به دوازده گانه بودن خلفای خویش استناد کرده است.

همچنین علمای مسلمان و بخصوص شیعیان یکی از راه های اثبات رجعت آخرالزمان را استناد به همین مشابهت رویدادها و اتفاقات در امت های پیشین و امت رسول خاتم ذکر کرده اند. مثلاً می گویند چون در امت های پیشین  رجعت رخ داده است ، باید در امت پیامبر اسلام نیز همانند آن اتفاق رخ دهد و چون تاکنون این امر واقع نشده است و احتمال وقوع آن نیز در حال حاضر و تا زمان ظهور بعید میباشد، پس این واقعه در زمان ظهور حضرت مهدی حتماً اتفاق خواهد افتاد. مثلاً در کتاب  اسرار الامامه می بینیم که:

واءما دلیل الرجعة , قوله تعالى : (اءلم تر الى الذین خرجوا من دیارهم و هم الوف حذرالموت فقال لهم اللّه موتوا ثم احیاهم ). (1392) وقال النبی (ص ): کائن فی امتی ما کان فی بنی اسرائیل . (1393) وکان هذا الحشر هنالک , فلابد من کونه فی دین محمد(ص ) اءیضا ولم یکن قبلها, فبقی متوقفا لخروج المهدی (ع ).

[1] ـ تفسیر الصافی، ج‏4، ص: 76

[2] ـ تَارِیخ القُرآنِ ،دکتر محمد حسین علی الصغیر

[3] ـ تفسیر جوامع الجامع، ج‏1، ص: 332

[4] ـ تفسیر جوامع الجامع، ج‏4، ص: 621

[5] ـ تفسیر جامع، ج‏7، ص: 374

[6] ـ تفسیر القمی، ج‏2، ص: 413

چندی پیش خدمت یکی از بزرگان بودم و بمناسبتی موضوع را به سمت حوادث آخرالزمان سوق دادم. از ایشان پرسیدم ایا قرار است که در آخرالزمان طوفانی عظیم جهان را فرو گیرد؟ ایشان فرمود خیر. گفتم ایا قرار است بار دیگر نیل شکافته شود و فرعونی در آن غرق شود؟ فرمود خیر. گفتم ایا قرار است که کوهی شکافته شود و از درون آن شتری بیرون آید؟ گفت خیر . گفتم ایا قرار است که هفت سال قحطی و هفت سال نعمت در آخرالزمان رخ دهد؟ گفت: شاید. گفتم ایا قرار است بار دیگر فرزندی بدون پدر از باکره ای متولد گردد؟ گفت: خیر.گفتم.....

گفتم اگر اینگونه است و هیچیک از حوادث و داستانهای قرآنی قرار نیست بار دیگر اتفاق افتند پس چه چیز مشابهی با اقوام گذشته باید در این امت واقع شودکه اینگونه در روایات معصومین بر آن تاکید شده است!!!

برخی مطالب مرتبط:

تکرار تاریخ